ျဗဟၼာ့ျပည္ တဝင္းဝင္း၊ ဝက္စားက်င္း တျမံဳ႕ျမံဳ႕

အဘိဓမၼာ တတ္ေျမာက္ဖလွယ္ေရး ျဗဟၼာ့ျပည္ တဝင္းဝင္း၊ ဝက္စားက်င္း တျမံဳ႕ျမံဳ႕ တစ္ခ်ိန္က ျမတ္စြာဘုရားဟာ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူတယ္။ အဲဒီအခါ ဝက္မကေလးတစ္ေကာင္ကို ျမင္ေတာ္မူၿပီး ျပံဳးေတာ္မူပါသတဲ့။ ျပံဳးတဲ့အခါ သြားေတာ္မ်ားမွ ျဖဴေသာ ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား ထြက္လာတာကို ျမင္ရလို႔ ျပံဳးေတာ္မူေၾကာင္း သိရတဲ့အတြက္ အရွင္အာနႏၵာက “ဘာေၾကာင့္ ျပံဳးေတာ္မူပါသလဲ”လို႔ ေမးေလွ်ာက္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက - “အာနႏၵာ ... ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း၊ ဝက္မကေလးကို ျမင္ရဲ႕လား” (ျမင္ပါတယ္ဘုရား) အဲဒီ ဝက္မကေလးဟာ ကကုသန္ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္ တည္ထြန္း စဥ္က လူ႔ဘဝ အမ်ိဳးသမီးအျဖစ္မွ ေသၿပီး ဆြမ္းစားေက်ာင္းတစ္ခုအနီးမွာ ၾကက္မ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၾကက္မဟာ သိန္းငွက္က ဖမ္းသုတ္ၿပီး စားလို႔ ေသရရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာပိုင္းက ေယာဂီရဟန္းတစ္ပါး၏ ကမၼ႒ာန္းတရား ႐ြတ္ဆိုေနတဲ့ တရားသံကို ၾကားရၿပီး ကုသိုလ္ျဖစ္ပြားခဲ့လို႔ အဲဒီ ကုသိုလ္၏ အစြမ္းေၾကာင့္ လူ႔ ေလာကမွာ မင္း၏ အိမ္၌ ‘ဥဗၺရီ’မည္ေသာ မင္းသမီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ မင္းသမီးဟာ ေနာက္ကာလမွာ ပရိဗိုဇ္မေက်ာင္း၌ ပရိဗိုဇ္ျပဳေနရင္း အိမ္သာ ထဲက ပိုးေလာက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ပုဠဝကသညာ (ၾသဒါတသညာ)ကို ျဖစ္ေစ လ်က္ ပဌမစ်ာန္ကို ရခဲ့တယ္။ အဲဒီ ပရိဗိုဇ္ဘဝမွ ေသတဲ့အခါ ပဌမစ်ာန္ ျဗဟၼာ့ဘံုမွာ ျဗဟၼာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျဗဟၼာဘဝမွ စုေတတဲ့အခါ လူ႔ေလာက၌ သူေဌးသမီး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ သူေဌးသမီးဘဝက ေသတဲ့အခါ ဒီ ဝက္မကေလး ျဖစ္ေနရရွာတယ္။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျမင္လို႔ ငါျပံဳးတယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာကို ၾကားရေတာ့ အရွင္အာနႏၵာႏွင့္တကြ ရဟန္းေတာ္ မ်ားမွာ ႀကီးစြာေသာ သံေဝဂကို ရၾကပါသတဲ့။ အဲဒီအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ဆြမ္းခံႂကြေနရင္း လမ္းမွာပဲ ရပ္ေတာ္မူလ်က္ တရားဂါထာ ၆-ပုဒ္ကို ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ယခု အဲဒီ ၆-ပုဒ္ထဲက ပထမတစ္ပုဒ္ကို ထုတ္ျပမယ္။ ယထာပိ မူေလ အႏုပဒၵေဝ ဒေဠႇ၊ ဆိေႏၷာပိ ႐ုေကၡာ ပုနေရဝ ႐ူဟတိ။ ဧဝမၸိ တဏွာႏုသေယ အႏုဟေတ၊ နိဗၺတၱတိ ဒုကၡမိဒံ ပုနပၸဳနံ။ မူေလ - အျမစ္အရင္းသည္၊ အႏုပဒၵေဝ ဒေဠႇ - ေဘးရန္ မရွိဘဲ ခိုင္ၿမဲေနလတ္ေသာ္၊ ဆိေႏၷာပိ - အထက္ပိုင္းဘက္ အကိုင္းအခက္ကို ထုတ္ျဖတ္ထားျငားေသာ္လည္း၊ ႐ုေကၡာ - သစ္ပင္သည္၊ ပုနေရဝ ႐ူဟတိ ယထာပိ - တစ္ဖန္ ျပန္၍သာလွ်င္ အၫြန္႔အတက္ ေပၚထြက္စည္ ပင္ျပန္သကဲ့သို႔၊ ဧဝမၸိ - ဤအတူပင္လွ်င္၊ တဏွာႏုသေယ အႏုဟေတ - သႏၲာန္၌ ျဖစ္ထိုက္ေသာ အႏုသယတဏွာကို အရိယမဂ္ျဖင့္ မပယ္အပ္ေသးသည္ရွိေသာ္၊ ဣဒံ ဒုကၡံ - ဘဝအသစ္ျဖစ္ျခင္း စေသာ ဤဆင္းရဲသည္၊ ပုနပၸဳနံ - အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္၊ နိဗၺတၱတိ - ျဖစ္ေလေတာ့၏ တဲ့။ အဲဒီ ဂါထာျဖင့္ ေဖာ္ျပလိုရင္းကေတာ့ ဥဗၺရီမင္းသမီးဘဝတုန္းက ပရိဗိုဇ္ရေသ့ျပဳၿပီး တရားႏွလံုးသြင္းလို႔ ပဌမစ်ာန္ကို ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစ်ာန္က စိတ္ကူးအျဖစ္နဲ႔ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ကာမရာဂ ပရိယု႒ာန္ တဏွာ ကိုသာ ဝိကၡမၻနပဟာန္ျဖင့္ ပယ္ႏိုင္တယ္။ အခိုက္အတန္႔ အေတာ္အတန္ ၾကာေအာင္ ေဝးကြာေစတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ပဌမစ်ာန္ရတဲ့ ဘဝတုန္းကနဲ႔ ျဗဟၼာဘဝတုန္းက ကာမရာဂတဏွာ မျဖစ္ေပၚဘဲ ကင္းေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရိယမဂ္ျဖင့္ အျမစ္ျပတ္ ပယ္တာ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ လူ႔ဘဝ သူေဌးသမီး ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ကာမတဏွာဟာ ျဖစ္ၿမဲ ျပန္ျဖစ္တာပဲ။ ဘဝတဏွာကေတာ့ စ်ာန္ရေနတုန္းကလည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီလို အႏုသယတဏွာ အျမစ္မျပတ္တဲ့အတြက္ ျဗဟၼာျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လူ႔ ဘဝမွတဆင့္ ဝက္ဘဝလည္း ေရာက္ရျပန္တယ္။ တဏွာမကင္းေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ဒီပံုဒီနည္းျဖင့္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဘဝ အမ်ိးမ်ိဳးေတြ အဖန္ဖန္ ျဖစ္သြားရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အဲဒီမွာ ျဗဟၼာျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဝက္ျဖစ္ရျပန္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက “ျဗဟၼာျဖစ္လို႔ တဝင္းဝင္း၊ ဝက္စာက်င္းမွာ တျမံဳ႕ျမံဳ႕”လို႔ ဆိုေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဗဟၼာဘဝမွ စုေတၿပီးလွ်င္ ၿပီးခ်င္း ဝက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အျခား တိရစၧာန္ ငရဲသားဆိုတာေတြလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ စ်ာန္ရတဲ့ဘဝက စ်ာန္၏အနီးျဖစ္တဲ့ ဥပစာရ ဘာဝနာ ကုသိုလ္၏ အစြမ္း ေၾကာင့္ လူ႔ေလာက နတ္ေလာက၌သာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ယခု ေျပာေနတဲ့ ဝက္မကေလးဟာလည္း လူ႔ေလာက သူေဌးသမီးဘဝမွတဆင့္ ဝက္ဘဝကို ေရာက္ရတာပဲ။ အဲဒါဟာလည္း သူေဌးသမီးဘဝတုန္းက မာန္ယစ္ၿပီး ႐ုိေသထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို မ႐ိုမေသ ျပစ္မွားခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ဖြယ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ဝက္မကေလးဟာ အဲဒီဘဝမွ ေသတဲ့အခါ ‘သုဝဏၰဘူမိ’ဆိုတဲ့အရပ္ မင္းမ်ိဳး ၌ ျဖစ္တယ္။ သုဝဏၰဘူမိဆိုတာ သထံုျပည္ပဲလို႔ အမ်ားက ယူဆၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ပညာရွိမ်ားကေတာ့ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၁၅၀၀ နီးပါးက ေဒဒပါလမင္း ေရးထုိးထားခဲ့တဲ့ ေၾကးပုရပိုက္စာကို အေထာက္အထား ျပဳၿပီးေတာ့ သုမာၾတာ (စုမာၾတာ)ကၽြန္းကို သုဝဏၰဘူမိ ေခၚတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီ သုဝဏၰဘူမိ မင္းသမီးဘဝမွ ေသတဲ့အခါ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕၌ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ဘဝမွ ေသတဲ့အခါ ဝနဝါသီတိုင္း၌ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္တယ္။ ဝနဝါသီတိုင္းဆိုတာ ဘံုေဘၿမိဳ႕နယ္၏ အေရွ႕ေတာင္အရပ္မွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ဘဝမွ ေသတဲ့အခါ သုပၸါရက သေဘၤာဆိပ္အရပ္၌ ျမင္းကုန္သည္သမီး ျဖစ္တယ္။ သုပၸါရက သေဘၤာဆိပ္ဆိုတာ ဘံုေဘၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ဘဝမွ ေသေတာ့ ကာဝီရ သေဘၤာဆိပ္အရပ္၌ ေလွသူႀကီးသမီး ျဖစ္တယ္။ ကာဝီရ သေဘၤာဆိပ္ဆိုတာ အိႏၵိယကၽြန္းဆြယ္ အေရွ႕ေတာင္ဘက္အစြန္းမွာ ရွိတယ္။ ေရွးတုန္းက ဒမိဠ ေခၚတဲ့ တမီးလ္လူမ်ိဳးတို႔၏ႏိုင္ငံ ပင္လယ္ကမ္းေျခေပါ့။ အဲဒီ ဘဝမွ ေသေတာ့ ယခု သီရိလကၤာေခၚတဲ့ သီဟိုဠ္ကၽြန္း အႏုရာဓၿမိဳ႕မွာ အစိုးရပိုင္း အမ်ိဳးထဲ၌ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ဘဝမွ ေသေတာ့ အႏုရာဓၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ ေဘာကၠႏၲ ဆိုတဲ့ ႐ြာမွာ ‘သုမန’ဆိုတဲ့ သူႂကြယ္၏သမီး ျဖစ္တယ္။ အမည္ကေတာ့ ဖခင္အမည္လိုပင္ ‘သုမနာ’လို႔ ေခၚတယ္။ ေနာင္အခါမွာ သူ႔ဖခင္က အဲဒီ႐ြာကို စြန္႔ခဲ့ၿပီးေတာ့ ဒီဃဝါပီနယ္ မဟာမုနိ ဆိုတဲ့ ႐ြာမွာ ေနတယ္။ အဲဒီ႐ြာမွာ ေနစဥ္ ဒု႒ဂါမဏိမင္း၏ အမတ္ျဖစ္တဲ့ ‘လကု႑ကအတိမၺရ’ ဆိုသူက ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ အဲဒီ႐ြာ ေရာက္လာတဲ့အခါ မယ္သုမနာကို ျမင္ရ၍ ေမတၱာသက္ဝင္သျဖင့္ ထိမ္းျမားမဂၤလာကို အႀကီးအက်ယ္ျပဳၿပီး သူ႔ေနရပ္ ျဖစ္တဲ့ မဟာပုဏၰ႐ြာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားတယ္။ အဲဒီ႐ြာ၌ ေနစဥ္ ေတာင္စြန္းေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၌ သီတင္းသံုးေသာ မဟာ အႏု႐ုဒၶမေထရ္က အဲဒီ႐ြာ ဆြမ္းခံႂကြလာေတာ့ မယ္သုမနာ၏ အိမ္တံခါးဝ၌ ဆြမ္းရပ္ေနစဥ္ မယ္သုမနာကို ေတြ႕ျမင္ရ၍ ေနာက္ပါ ရဟန္းမ်ားႏွင့္ ဒီလို ေျပာဆိုပါသတဲ့။ အာဝုေသာ - ငါ့ရွင္တို႔၊ သူကရေပါတိကာ - ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဝက္မကေလးသည္၊ လကု႑က အတိမၺရ မဟာမတၱႆ - လကု႑က အတိမၺရ ေခၚ အမတ္ႀကီး၏၊ ဘရိယ ဘာဝံ - အမတ္ကေတာ္အျဖစ္သို႔၊ ပတၱာနာမ - ေရာက္ေနတံုေသး၏၊ အေဟာ အစၧရိယံ - ေၾသာ္ ... အံ့ၾသစရာ ေကာင္းပါေပစြတကား ... တဲ့။ အဲဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ အမတ္ကေတာ္ မယ္သုမနာမွာ ေရွးဘဝေဟာင္းေတြကို ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ႏိုင္တဲ့ ဇာတိႆရဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာသတဲ့။ အဲဒီဉာဏ္ျဖင့္ သူျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဝေဟာင္းေတြကို ျပန္လည္ ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္ တဲ့အခါ သံသရာကို ထိတ္လန႔္ ေၾကာက္႐ြံ႕တဲ့ သံေဝဂဉာဏ္လည္း ျဖစ္လာျပန္ သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ခင္ပြန္း အမတ္ႀကီးထံမွ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဘိကၡဳနီေက်ာင္းတိုက္မွာ ရဟန္းျပဳခဲ့တယ္။ ရွင္ရဟန္းျပဳၿပီးေတာ့ တိႆမဟာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္မွာ သတိပ႒ာန္သုတ္ တရားကို ၾကားနာၿပီး ထိုနည္းအရ ႐ႈမွတ္သျဖင့္ ေသာတာပတၱိမဂ္ဖိုလ္ ေရာက္ သြားပါသတဲ့။ အဲဒီကေနာက္ ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီး နန္းတက္ၿပီးတဲ့အခါ သူ႔ဇာတိအရပ္ျဖစ္တဲ့ ေဘာကၠႏၲ႐ြာသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ေနစဥ္ ကလႅမဟာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္၌ အာသီဝိေသာပမသုတ္ကို ၾကားနာရ၍ အရဟတၱဖိုလ္ေရာက္ၿပီး အာသေဝါ ကုန္ခန္းတဲ့ ရဟႏၲာမျဖစ္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီ သုမနာေထရီမ၏ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို ဘုန္းႀကီးက ဒီလို ေဆာင္ပုဒ္ စီထားတယ္။ လူ, ၾကက္မႀကီး၊ မင္းသမီးတျဖာ ျဗဟၼာ, သူေဌး ဝက္ကေလးျဖစ္ရ သုဝဏၰ ဗာရာ၊ ဝနဝါႏွင့္ သုပၸါရက၊ ကာဝီရမွ သီဟဠႏုရာ၊ ေဘာကၠန္႐ြာဟု ျဖစ္ရာေပါင္းစု၊ ဆယ့္သံုးခုသည္ မယ္သုမနာ ျဖစ္စဥ္တည္း။ အဲဒီ မယ္သုမနာရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ တစ္ဆယ့္သံုးဘဝကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ ရင္ အင္မတန္ သံေဝဂ ျဖစ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ကကုသန္ဘုရားလက္ထက္ေတာ္တုန္းက လူ႔ဘဝမွ ေသတဲ့အခါ သားသမီး အေႁခြအရံေတြေရာ လက္ရွိပစၥည္းေတြေရာ မိမိကိုယ္ေပၚ စြန္႔ပစ္ခဲ့ၿပီး ေသသြား ရရွာတယ္။ သားသမီး စသည္ေတြက ငိုေႂကြးၿပီး က်န္ေနရစ္ၾကရွာမွာေပါ့။ သူ႔မွာလည္း ေသၿပီးေတာ့ ၾကက္မ ျဖစ္ရရွာတယ္။ လူစင္စစ္က ၾကက္ျဖစ္သြားတာ ေၾကာက္စရာပါပဲ။ အဲဒီ ၾကက္မဘဝမွာလည္း သားသမီး ၾကက္အေႁခြအရံေတြ ရွိမွာပဲ။ သိန္းငွက္က ထိုးသုတ္ ဖမ္းယူၿပီး ထိုးဆိတ္ စားလို႔ ေခါင္းျပတ္ၿပီး မခ်ိမဆန္႔နဲ႔ ေသရရွာတယ္။ အဲဒီကေနာက္ ကမၼ႒ာန္းတရားသံ ၾကားနာရတဲ့ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ မင္းသမီး ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဝမ္းသာစရာပါပဲ။ အဲဒီ ၾကက္မဟာ ကမၼ႒ာန္းတရားအေၾကာင္းကို ဘာမွ နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္ညိဳတဲ့ စိတ္နဲ႔ နာလို႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ လူ႔ဘဝ ျပန္ေရာက္ၿပီး မင္းသမီးေတာင္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုေတာ့ တရားနာရတာဟာ အင္မတန္ အားကိုးစရာ ေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီ မင္းသမီးဘဝက စ်ာန္ရလို႔ ေနာက္ဘဝ၌ ျဗဟၼာျဖစ္ရတာလည္း ဝမ္းသာစရာပဲ။ ျဗဟၼာဘဝမွ စုေတေတာ့ လူ႔ေလာက၌ သူေဌးမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ရတယ္။ အဲဒါလည္း ဝမ္း သာစရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘဝမွ ေသတဲ့အခါ သားသမီးစသည္ အေႁခြအရံေတြေရာ ပစၥည္း ဥစၥာေတြေရာ မခြဲခ်င္ဘဲနဲ႔ ေသၿပီး ခြဲခဲ့ရတာဟာ ဝမ္းနည္းစရာပဲ။ ေသၿပီးေတာ့ ဝက္မကေလးျဖစ္ရတယ္ဆိုတာက သာၿပီး ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္း ေသးတယ္။ ျဗဟၼာက လူျဖစ္, လူက ဝက္ျဖစ္ရတာဆိုေတာ့ ေၾကာက္စရာလည္း အလြန္ ေကာင္းတာပဲ။ သံေဝဂယူစရာပါပဲ။ အျခားလူေတြလည္း အရိယမဂ္ကို မရေသးရင္ အဲဒီလို ယုတ္ညံ့တဲ့ ဘဝေတြကို ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိသံေဝဂျဖစ္ၿပီး တရားကို ေလးေလးနက္နက္ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီဝက္မကေလး ျဖစ္စဥ္ကို မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာပဲ။ အဲဒီ ဝက္မကေလးဘဝတုန္းက ဘယ္လို ေသရတယ္ဆိုတာေတာ့ ျပဆိုမထားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယခုကာလလိုပဲ ဝက္ရွင္က သတ္လို႔ ေသရတာ ျဖစ္မွာပါပဲ။ အဲဒီ အခါတုန္းက ဝက္မမွာ သားသမီး စသည့္ အေႁခြအရံ အေပါင္းအေဖာ္ေတြ ရွိမွာပဲ။ အဲဒါေတြနဲ႔ ေသကြဲ ကြဲလာခဲ့ရတဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာေတြအားလံုး စိတ္ဆင္းရဲေတြ မ်ားစြာ ျဖစ္ၾကရမွာပဲ။ အဲဒီကေနာက္ သုဝဏၰဘူမိအရပ္မွ အႏုရာဓၿမိဳ႕အထိ ၆-ဌာနမွာ လူ႔ဘဝခ်ည္း ျဖစ္သြားရတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးရဲ႕လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ၆-ဘဝမွ ေသရတဲ့အခါတိုင္း သူကိုယ္တိုင္ေရာ သက္ဆိုင္တဲ့ သူ ေတြေရာ ဝမ္းနည္းၾကရ စိုးရိမ္ပူေဆြးၾကရမွာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ သုမနာေထရီျဖစ္ၿပီး ရဟႏၲာမ ျဖစ္သြားတာကေတာ့ ဝမ္းသာစရာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ အဲဒီ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ဘဝေဟာင္းမွ ေသ,ေသၿပီး ဘဝအသစ္ အသစ္ ထပ္ကာ ထပ္ ကာ ျဖစ္ရတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဆင္းရဲျဖစ္ပြားေၾကာင္း သမုဒယသစၥာ ဆိုတဲ့ တဏွာေၾကာင့္ပဲ။ အျခားသူေတြလည္း တဏွာမကင္းေသးရင္ ဒီလုိပဲ ေသ,ေသၿပီး ဘဝ အသစ္ အသစ္ ျဖစ္,ျဖစ္သြားရလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ သမုဒယသစၥာဆိုတဲ့ တဏွာ ကင္းၿငိမ္းေအာင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးအက်င့္ကို က်င့္သံုးပြားမ်ားဖို႔ရန္ အလြန္ပင္ အေရးႀကီးပါတယ္။ သုမနာေထရီမမွာေတာ့ သတိပ႒ာနသုတ္တရားကို နာၾကားၿပီးေတာ့ အဲဒီ သတိပ႒ာန္နည္းအတိုင္း ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားၿပီး ေသာတာပန္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီကေနာက္ အာသီဝိေသာပမသုတ္ကို နာၾကားၿပီး တစ္ဖန္ ႏွလံုးသြင္းသျဖင့္ အရဟတၱဖိုလ္ေရာက္ၿပီး ရဟႏၲာမ ျဖစ္သြားတယ္။ သမုဒယဆိုတဲ့ တဏွာ ကင္းသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဖန္ ဘဝအသစ္ ျဖစ္ဖို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ေအးၿငိမ္းသြားဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ သုမနာေထရီဟာ အာယုသခၤါရ ကုန္တဲ့အခါ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ့ မည့္အေၾကာင္း သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ားအား ေျပာၾကားတယ္။ အဲဒီအခါ အမ်ိဳးသား ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး ရဟန္းမမ်ားက သူ႔အေၾကာင္းအရာကို ေမးၾကတဲ့အတြက္ ..... ဘုရားတပည့္ေတာ္မဟာ ကကုသန္ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က လူအမ်ိဳးသမီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဘဝက ေသေတာ့ ၾကက္မျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ၾကက္မဘဝမွာ သိန္းငွက္က ထိုးသုတ္ၿပီး စားလို႔ ေခါင္းျပတ္ၿပီး ေသခဲ့ရတယ္။ ေသၿပီးေတာ့ လူ႔ဘဝမွာ မင္းသမီးျဖစ္ခဲ့ရတယ္ .. စသည္ျဖင့္ ေဘာကၠႏၲ႐ြာ၌ အဆံုးစြန္ဘဝတိုင္ေအာင္ သူ႔အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘိကၡဳနီသံဃာအား ျဖစ္စဥ္အတုိင္း ေျပာၾကားၿပီးေတာ့ - “ဧဝံ - ယခု ေျပာၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း၊ သမဝိသေမ - ညီမွ် မညီမွ်ကုန္ေသာ၊ ဝါ - အေကာင္းအဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကုန္ေသာ၊ ေတရသ အတၱဘာေဝ - တစ္ဆယ့္သံုးခုေသာ ဘဝ အတၱေဘာတို႔ကို၊ ပတြာ - ေရာက္ခဲ့ၿပီး၍၊ ဣဒါနိ - ယခု ေနာက္ဆံုးဘဝ၌၊ ဥကၠဏၭိတြာ - သံသရာ၌ ၿငီးေငြ႕ေသာေၾကာင့္၊ ပဗၺဇိတြာ - ရဟန္းျပဳ၍၊ အရဟတၱံ - ရဟႏၲာအျဖစ္ အရဟတၱဖိုလ္သို႔၊ ပတၱာ - ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊ သေဗၺပိ - အားလံုးေသာ အရွင္ေကာင္း အရွင္မတို႔သည္လည္း၊ အပၸမာေဒန - မေမ့မေလ်ာ့ အမွတ္ရသည့္ သတိတရားျဖင့္၊ သမၸာေဒထ - သီလ သမာဓိ ပညာကို ၿပီးစီး ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ၾကပါကုန္ေလာ့”လို႔ ေျပာၾကားလ်က္ ပရိသတ္ေလးပါးကို သံေဝဂျဖစ္ေစ ၿပီးလွ်င္ ပရိနိဗၺာန္ ဝင္စံသြားပါသတဲ့။ ယခု ေျပာခဲ့တဲ့ ဝက္မကေလးဝတၳဳကေတာ့ ဓမၼပဒအ႒ကထာ (ဒု ႏွာ ၃၃၂-၅)မွာ အျပည့္အစံု ျပဆိုထားလ်က္ ရွိပါတယ္။ +++++ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ႀကီး”မွ