အရွင္ေဒ၀ဒတ္ (သို႕)ပေစၥကဗုဒၶါအေလာင ္းေတာ္

အရွင္ေဒ၀ဒတ္ (သို႕)ပေစၥကဗုဒၶါအေလာင ္းေတာ္

လူတုိ႔၏ မတူကြဲျပားျခားနားျခင္းတြင္ အသြင္သ႑ာန္ပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းႏွင အႏွစ္သာရပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ အသြင္သ႑ာန္ပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းဟူသည္မွာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အသားအေရာင္၊ ေငြေၾကး၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ အျခံအရံ၊ ၾသဇာအာဏာ စသည္တုိ႔အရ ျခားနားျခင္းမ်ိ ဳးျဖစ္သည္။ အႏွစ္သာရပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းမွာမူ စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ ကုိယ္က်င့္တရားအရာတြင္ ျခားနားျခင္း ျဖစ္သည္။

ကုိယ္က်င့္တရားကုိ အႏွစ္သာရပုိင္းဟ ူ၍ ဆုိရေသာ္လည္းမိမိ၏မေကာင္းေသာ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ေကာင္းသေယာင္ဟန္ေဆာင္ ဖုံးကြယ္တတ္ေသာ၊ မိမိ၏ မရွိေသာဂုဏ္သိကၡာကုိ အရွိလုပ္တတ္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလည ္းရွိပါသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္တြင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေလးစားခ်ီးက်ဴးအပ္ဖြယ္တစ္စုံတစ္ရာသည္ မရွိေသာ္လည္း ထုိသူႏွင့္ စရုိက္၊ ညဥ္တူေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္မူ ထုိသူတုိ႔ေဆာင္ရြက္ခ်က္အာ းလုံးကုိ "မွန္သည္"ဟူ၍ထင္ျမင္တတ္သည္။ ဤအျဖစ္မ်ိဳးကုိ "ပါရိဘာသိကသစၥာ" ဟူ၍ ေခၚဆုိရ၏။သူ႔အရပ္သူ႔ဇာတ္"လက္၀ါးခ်င္းကုိ က္"ေသာ၊ သူ႔လူႏွင့္သူ"ဟုတ္"ေသာတရားမ်ိဳး ဟု အနက္အဓိပၸါယ္ ရႏုိင္ေကာင္းပါသ ည္။ ဤသည္မွာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ ၀ဇၨီတုိင္းသားမ် ားကမွန္သည္ဟူ၍ ထင္ျမင္တတ္သည့္ အတုိင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကဤသုိ႔ထုတ္ျပန္ေၾကညာဖူးသည္။

(၁)ရဟန္းအားလုံး ေတာေက်ာင္း၌သာေနၾကရန္။ (၂)ရဟန္းအားလုံး ပင့္ဆြမ္းကုိ လက္မခံဘဲ ဆြမ္းခံ၍သာဘုဥ္းေပးရန္။ (၃)ပံသကူသကၤန္းကုိသာ သုံးၾကရန္။ (၄)သစ္ပင္ရင္း၌သ ာသီတင္းသုံးၾကရန္။ (၅)သတ္သတ္လြတ္သာဘုဥ္းေပးၾကရန္။

ဤထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားသည္ကား အသြင္သ႑ာန္အရ ၾကည့္လွ်င္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာရွိေသာ္လည္း အႏွစ္သာရပုိင္းအရၾကည့္လွ်င္မူ တန္ဘုိးမဲ့ေလ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္တန္ဘုိးမဲ့ရသနည္ းဟူမူ ထုတ္ျပန္ေၾကညာသူ၏ ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ တန္ဘုိးမဲ့ရေလသည္။ ဤေၾကညာခ်က္သည္ကားမရုိးမသားၾကံစည္မႈ သက္သက္သာျဖစ္သည္။မွန္၏။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္ခံသမုိင္းက ုိ သိၾကသူမ်ားက ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္ကြယ္ကအၾကံအစည္ကုိ ထြင္းေဖာက္၍ ျမင္ၾကသည္။ျမင္ၾကသျဖင့္ ကရုဏာသက္ၾကသည္။ပုထုဇဥ္ပညာရွိမ် ားကမူ သေရာ္ျပဳံးျပဳံးၾကသည္။ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ အေၾကာင္းကုိလည္း မိမိတုိ႔နီးစပ္ရ ာပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ဤသုိ႔အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပၾကကုန္သည္။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ျမတ္စြာဘုရားကုိ အနားယူရန္ေလွ်ာက္ၾကားျပီး သူ႔ကုိ ဘုရား ရာထူးလႊဲအပ္ေပးရ န္ ေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးသည္။ ဤေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ပုထုဇဥ္စစ္စစ္ၾက ီးျဖစ္မွန္းသိသာ၏။စင္စစ္ သဗၺညဳတဥာဏ္သည္ေပးအပ္၍ရေသာ တရားမဟုတ္။ပါရမီျဖည့္မွရေသ ာတရားျဖစ္၏။ အရိယာပုဂၢိဳလ္သာျဖစ္လွ်င္ ဤကဲ့သုိ႔ မအပ္ေသာ အေတြးအၾကံမ်ားကုိ ေတြးမိမည္မဟုတ္။ မဂ္ဥာဏ္ရေအာင္အားထုတ္ရသကဲ့သုိ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရွိေအာင္ အားထုတ္ရမည္ဟူ၍သ ာ နားလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ျမတ္စြာဘုရား၏ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကုိ မယုံၾကည္သူ၊ နားမလည္သူလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏ ုိင္ပါသည္။ သူ၏စ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ားကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သဗၺညဳတဥာဏ္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ခဲ့သူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မ ည္။ အတုိင္းအရွည္ကုိ မသိျခင္းကားမုိက္မဲသူတုိ႔၏ ဗီဇ ျဖစ္ပါသည္။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္စ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ာ းရခဲ့ဖူးသည္ မွန္၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိစ်ာန္အဘိဥာဥ္ မ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိသတ္၍ ဘုရားရာထူးကုိ ယူမည္ဟူေသာစိတ္ရုိင္းအၾကံအစည္ ၀င္သည္မွစ၍ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါသည္။ ကိေလသာဆင္ရိုင္းမ်ားကုိ စ်ာန္တရားက ေခတၱမွ် ခၽြန္းအုပ္ထားႏု ိင္သျဖင့္ ပညာမရွိေသာပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိသႏၲန္တြင္ အလုံးစုံေသာကိေလသာကင္းျပီဟု ထင္တတ္သည္။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္၍ကိေလသာမ်ား ျပန္လည္ေပၚေပါက္ထၾကြလာမွ မိမိ၏အေျခအေနကုိ အမွန္အတုိင္း သိတတ္သည္။ေနာက္မက်ခင္ သိရွိရမွေကာင္းပါသည္။ေနာက္က်ျခင္းသည္ အ၀ီစိငရဲတြင္ကမာၻေပါင္းမ်ားစ ြာ ခံေနရေစရန္အတြက္ လုံေလာက္ေသာ "အမွားလုပ္ခ်ိန္"ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ပါသည္။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ဘုရားရာထူးကုိ ရယူရန္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ သတ္ရန္ၾကံစည္အားထုတ္သည္။ ဤၾကံစည္အားထုတ္မႈသည္ပင္လွ်င္ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ယုတ္မာမႈကုိ ေဖာ္ျပေနျခင္းျဖ စ္၏။ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဥာဏ္ၾကီးသူျဖစ္သည္။ စ်ာန္အဘိဥာဥ္ရွင္ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးဇာတ္ေကာင္းသူ ျဖစ္၏။အျခံအရံေပါသူ ျဖစ္သည္။ၾသဇာရွိသူျဖစ္သည္။သုိ႔ရာတြင္ ဤအရာမ်ားသည္ကား အသြင္သ႑ာန္မ်ားတ ည္း။ တကယ့္အႏွစ္သာရအပုိင္းမဟုတ္။ တကယ့္အႏွစ္သာရပုိင္းသည္အျခံအရံ၊ ဗဟုသုတ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္သည္ဟု ထင္ရေသာဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင ္စကားလုံးမ်ားမဟု တ္။ သီလဟုေခၚရေသာကုိယ္က်င့္တရား သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။

ဤၾကံစည္မႈကုိ ၾကံစည္သည္ဟု ၾကားသိရသည္ႏွင့္ ပင္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္အႏွစ္ကင္းမဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ားကသိၾကသည္။ အျမစ္အေျခမရွိေတ ာ့ေသာအကုိင္းအဖ်ားသက္သက္ႏွင့္ ကုိယ္သာျဖစ္ေၾကာင္းသိၾကသည္။ ပညာရွိမ်ားအတြက္ ကုိယ္က်င့္တရားမရွိေတာ့ေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာလ် ဥ္းမရွိေတာ့ေပ။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ဘုရားရာထူးလႊဲအပ ္ရန္ ေတာင္းဆုိသံကုိ ျမတ္စြာဘုရားကသုံးၾကိမ္တုိင္တ ုိင္ တားျမစ္သည္။တားျမစ္၍ မရသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားက "ေဒ၀ဒတ္...ငါသည္ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလႅန္ တုိ႔ကုိေသာ္မွ သံဃာအား လႊဲအပ္မည္မဟုတ္။ တံေတြးႏွင့္တူေသ ာပစၥည္းမ်ားကုိ သုံးစြဲေနသူ သင့္အား အဘယ္ေၾကာင့္ လႊဲအပ္ရမည္နည္း"ဟု သံေ၀ဂရဖြယ္မိန္႔ၾကားသည္။

မွန္၏။ မိမိႏွင့္မထိုက္ တန္ေသာပစၥည္းမ်ားကုိ ကုိယ္က်င့္တရားအားအပြန္းပဲ့ခံ၍သုံးစြဲေနျခင္းက ား တံေတြးႏွင့္တူေသာပစၥည္းမ်ားကို သုံးစြဲေနျခင္းေ ပတည္း။တနည္းအားျဖင့္ ကုိယ္က်င့္တရားက အပြန္းပဲ့ခံ၍ရလာေသာပစၥည္းမ်ားသည္ကား တံေတြးမစင္ကဲ့သုိ႔ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာျဖစ္ေပသည္။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကား သံေ၀ဂရေလာက္ေအာင ္ပညာမရွိ။ တလြဲမာနသာရွိသည္။တလြဲမာနေၾကာင့္ ဆုံးမခံရျခင္းကုိ ၀မ္းမသာတတ္။ ၀မ္းမသာတတ္သျဖင့္ပရိတ္သတ္အလယ္မွ ထြက္သြားသည္။ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍"ပကာသနိယကံ" ကုိ ျပဳေစ၏။ ပကာသနိယကံ၏သေဘာကားရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ သာသနာမွ ၾကဥ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္သာသနာႏွင့္ မပတ္သက္ဟူ၍ သေဘာရသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေနနွ င့္ အားကိုးရာသည္ မရွိေတာ့ေပ။အျခံအရံကုိ အငတ္မြတ္ဆုံးသူျဖစ္ပါမွအျခံအရံ ပရိသတ္သည္လည္းမရွိေတာ့ေပ။လာဘ္လာဘကုိ အျမတ္ႏုိးဆုံးသူျဖစ္ေနပါမွ လာဘ္လာဘသည္လည္း မရွိေတာ့ေပ။

ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္မာယာ၊သာေ႒ယ် အတတ္၌ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ဟန္တူ၏။ေကာက္က်စ္ေသာ အရာတြင္လည္းထုိေခတ္က အေတာ္ဆုံးျဖစ္ဟန ္တူ၏။ပရိသတ္စုေဆာင္းရ န္အတြက္စဥ္းစားပုံကုိ ၾကည့္ပါ။လူတုိ႔သည္ ရုပ္ကုိအေၾကာင္း ျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူသုံးပုံႏွစ္ပုံရ ွိ၏။ေက်ာ္ေစာသံကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ၾကည္ညိဳသူက ငါးပုံေလးပုံရွိ ၏။ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ကုိ ၾကည္ညိဳသူကဆယ္ပုံတြင္ ကိုးပုံရွိ၏။ထုိ႔ေၾကာင့္ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ဆြဲေဆာင္စည္းရုံ းရလွ်င္ ငါ့ေနာက္လုိက္မ်ားျဖစ္လာၾကမည္ဟူ၍ စဥ္းစားသည္ ဆုိ၏။ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းပါးေသာအက် င့္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာအထက္ကေဖာ္ျပခဲ့သ ည့္ ေၾကညာခ်က္ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါေတ ာ့၏။

အႏွစ္သာရပုိင္းကုိ သိသူမ်ားကမူ ျပဳံး၍ကရုဏာသက္ၾ ကသည္။ ပုထုဇဥ္အခ်ိဳ႔ကမ ူေတြေ၀ကုန္ၾကသည္။ ဟုတ္ႏုိးဟုတ္ႏုိးထင္ၾကသည္။ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ ေလယူရာတိမ္းေသာ၀ါးပင္မ်ားႏွင့္ တူသည္။ မိမိကုိယ္တုိင္သိေသာတရားဟူ၍ဘာတစ္ခုမွ် မယ္မယ္ရရ မရွိေသးသျဖင့္သူတစ္ပါးက မုန္းစရာေျပာလွ်င္ မုန္း၍၊ ခ်စ္ေအာင္ေျပာလွ ်င္ ခ်စ္ၾကသည္။ယုံေအာင္ေျပာလွ်င္ ယုံၾကည္ၾက၍ ေျမွာက္ေျပာလွ်င္ေက်နပ္ၾကသည္။ အက်င့္ေကာင္းလ်က္အေျပာမတတ္သူကုိ မၾကည္ညိဳတတ္ဘဲ အေျပာေကာင္းလ်က္ အက်င့္မတတ္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားေနာက္သာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားခ်င္တတ္သည္။

အေျပာေကာင္းေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားက အလုပ္လည္းမွန္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ လိမ္ညာသည္လည္း ရွိတတ္ပါသည္။ အႏၶပုထုဇဥ္မ်ားအတြက္ ထုိအလိမ္အညာမ်ားကုိ ေရွာင္ရွားရန္မွာမလြယ္ကူပါ။အရိယာပုဂၢိဳလ္မ် ားႏွင့္ ၀ိပႆနာပညာဥာဏ္ အားေကာင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကမူ ကုိယ္တုိင္သိေသာပညာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္အလိမ္အညာကုိ အလိမ္အညာဟူ၍ သိၾကေပသည္။သိၾကသည့္အေလ်ာက္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ ၏ အလိမ္အညာတရားမ်ားကုိ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာသင့္သည့္အေလ်ာက္ ရွင္းလင္း ေျပာၾကားရေပသည္။ ထုိသုိ႔ ရွင္းျပထားၾကသျဖင့္ ပရိသတ္အမ်ားစုကရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ စကားကုိ မယုံၾကည္ၾက။ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္လုိက္လည္း မျဖစ္ၾက။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္မွားသလုိလည္းအမ်ားစုက မမွားၾက။

သုိ႔ရာတြင္ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟ န္းမ်ားကမူ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ တရားအဆန္းကုိ ယုံၾကည္မိၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ သစၥာရွင္ဟု ထင္မွတ္မိခဲ့ၾကသ ည္။ အတိတ္သမုိင္းႏွင့္ကုိယ္က်င့္တရားက ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏တရား မ်ားကုိ သစၥာတရားမ်ား အျဖစ္လက္ခံမိခဲ့ေတာ့၏။ဤ သစၥာတရားမ်ိဳးသည ္ကားအထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာစရုိက္တူညဥ္တူခ်င္း ခ်ီးမြမ္းေသာအေယာင္ေဆာင္သစၥာတရားသာ ျဖစ္ေလသည္။

အဓမၼသည္ ဓမၼကုိ ေရရွည္၌အံမတုႏုိင္။ သစၥာတရားကုိ အမွန္တကယ္ရွာေဖြေနသူကုိ အ၀ိဇၨာတရားသည္ ၾကာရွည္ ဖုံးပိတ္ထားလုိ႔မရ။ ပါရမီျပည့္စုံေသ ာအခါ ဖြင့္လွစ္ျပရသည္ သာျဖစ္သည္။ ၀ဇၨီတုိင္းသား ရဟန္းတုိ႔သည္ရွင္ေဒ၀ဒတ္ အနားယူေနခုိက္ရွင္သာရိပုတၱရာႏ ွင့္ ရွင္ေမာဂၢလႅန္တု ိ႔၏ တရားမ်ားကုိ နာယူၾကရသည္။ တရားကုိနာယူသျဖင့္ေသာတာပန္တည္ၾကသည္။ ေသာတာပန္၏ ဂုဏ္သတၱိတစ္ခုတြ င္ ရတနာသုံးပါးကုိ မမွိတ္မသုံယုံၾကည္ျခင္းဟူ၍ပါ၀င္သည္။ ေသာတာပန္သည္ အသိႏွင့္ပတ္သက္၍၊ အက်င့္ႏွင့္ပတ္သ က္၍ ယုံမွားသံသယမရွိေတာ့။ အသိအက်င့္အရာမွာ ဘယ္သူမွားသနည္း ဘယ္သူမွန္သနည္းဟူ၍ျငင္းခုန္စရာမလု ိေတာ့။

ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ျဖင့္အမွန္တရားကုိ သိခဲ့ေသာ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟန္းမ်ားအတြက္ မသိခင္က ၾကည္ညိဳခဲ့ေသာရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ၾကည္ညိဳဖြယ္မရွိ ေတာ့။ မသိခင္က အထင္ၾကီးခဲ့ေသာ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ ေၾကညာခ်က္ သည္ အထင္ၾကီးဖြယ္မရွိေတာ့။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေက်ာ္ေစာမႈ၊ ဥာဏ္ၾကီးမႈႏွင့္ အမ်ိဳးျမတ္မႈတုိ ႔သည္ အခြံ၊ အကာသာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကသည္။ အႏွစ္သာရသည္ကားေသာတာပန္စေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ပုိင္ဆိုင္ေသာ သီလဂုဏ္သာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကသည္။

ဤသုိ႔အမွန္အတုိင္းသိၾကသျဖင့္၀ဇၨီတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ျပန္ၾကြသြားၾကသည္။ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ နိဂုံးကား ေသြးပြက္ပြက္အံျခင္းႏွင့္အ၀ီစိငရဲျဖစ္ေလ၏ ။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ျမတ္စြာဘုရားက ဤသုိ႔ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ "မေကာင္းမႈကုိျပဳသူအတြက္ ယခုဘ၀တြင္လည္း ပူပန္ရသည္။တမလြန္ဘ၀တြင္လည္ းပူပန္ရ၏။ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳမိသည္ဟုသိသည္ႏွင့္ ပူပန္ရ၏။ တမလြန္ဘ၀တြင္ကား ထုိ႔ထက္ပုိ၍ပူပန္ရ၏။"

ဤေဒသနာ၏အဆုံးတြင္ေသာတာပန္ျဖစ္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၍ကံကံ၏အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္ၾကသူမ်ားက ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ကား အ၀ီစိငရဲမက်ခင္ သူ၏အမွားကုိ သိျမင္ခဲ့ေဖာ္ရေ သးသည္။ သရဏဂုံတည္ရုံမက အလြန္ေလးျမတ္စြာ ရွိခုိးခဲ့ေသးသည္။ဤကားကုသုိလ္တည္း။ ကုသုိလ္သည္ ကုသုိလ္၏အက်ိဳးကုိသာ ေပးျမဲျဖစ္သျဖင္ ့ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္ ျဖင့္ကမာၻတစ္သိန္းအထက္တြင္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ရမည ္ျဖစ္သည္။ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ သူတစ္ပါး၏ အကုသုိလ္အမႈကံႏွင့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးေပးမ်ားကုိ ၾကည့္၍သံေ၀ဂယူ ထိတ္လန္႔ရသလုိ ကုသုိလ္အမႈကံအတြက္ သာဓုေခၚဆုိ ၀မ္းေျမာက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

အသြင္သ႑ာန္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကုိ ခြဲျခား၍မသိၾကလွ ်င္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ ်ားသည္အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ထုိပစၥည္းမ်ားကိ ုပုိင္ဆုိင္ေနၾကေ သာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေလသည္။

ကုိယ္က်င့္တရားတည္းဟူေသာစံႏႈန္းႏွင့္တုိ င္းတာမွသာၾကည္ညိဳဖြယ္ရာပုဂၢိဳလ္အစစ္အမွ န္ကုိ သိျမင္ရာသည္။တန္ဘုိးထားအပ္ေသ ာ စကားအစစ္အမွန္၊ တရားအစစ္အမွန္ကု ိ သိျမင္ရာသည္။

ဆင္းရဲဒုကၡ၏ အေၾကာင္းကား စင္စစ္ အကုသုိလ္ကံပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အကုသုိလ္ကံအမႈကု ျပဳ၍ယခုဘ၀ႏွင့္တမလြန ္ဘ၀တြင္ဆင္းရဲပူပန္မႈကု ၾကံဳရသည္ကုိ ရွင္ေဒ၀ဒတ္က သာဓကျပသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္မ ်ားစြာအနက္ ျဖစ္သင့္ေသာရည္မွန္းခ်က္တစ္ ခ်က္ သည္ကားအကုသုိလ္အမႈမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္၍ကုသုိလ္အမႈမ်ားကုိကား"နည္းနည္းအမည္ခံ မ်ားမ်ားလုပ္ၾကရန္"သာျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္ ................................. http://www.ahlataya.com/2009/09/blog-post_24.html မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္