[ရယ္လည္းရယ္၍ငိုလည္းငုိသူ။] ******************* "ေမကာင္းမႈျပဳသူသည္ ေကာင္းကင္၌ တည္ေေနသာ္ လည္းေကာင္း၊ သမုဒၵရာအလယ္၌ တည္ေေနသာ္ လည္းေကာင္း ေတာင္ေခါင္းသို႔ ၀င္၍ တည္ေေနသာ္လည္းေကာင္း ေမကာင္းမႈမွ မလြတ္နုိင္။" တစ္ခါတုန္းက ဗာရာသီျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးမွာ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾ ကီးတစ္ေယာက္သည္ ဆိတ္တစ္ေကာကင္ုိသတ္၍ မတကဘတ္ေပးလွဴရန္ စီစဥ္ပါတယ္။ တပည့္မ်ားကုိ ေခၚေစျပီး ယင္းဆိတ္ကုိ သန္႔ရွင္းေစရန္ ျမစ္ကမ္းဆိပ္သုိ႔ ေရခ်ိဳးေပးရန္ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျပီးလုိ႔ ဆိပ္ကမ္း၌ ခဏတျဖဳတ္ခ်ည္ေနွ ာထင္ားစဥ္ ဆိတ္က ရယ္လည္းရယ္၍ ငုိလည္းငုိပါတယ္။ ဒီဆိတ္ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆုိျပီ ၀ုိင္းေမးၾကရာ-ဆိတ္က ဒီကိစၥကုိ သတင္ုိ႔ရဲ႔ ဆရာထံေမွာက္ေရာက္မွ ေမးပါဟု ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဆရာထံေမွာက္ေရာက္ေတာ့ ဆိ္ရတဲ့ထူးစမ္းဖြယ္ျဖ္ရစပ္အစုံကုိ ေျပာျပပါတယ္။ ဒါနဲ့ ဒိသာပါေမကၡာဆရာၾကီးက- အသဆင္ိတ္၊ ဘာေၾကာင့္ ရယ္လည္းရယ္၍ ငုိလည္းငုိရပါသလဲလုိ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဆိတ္က မိမိရဲ႔ ေရွးဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ ဇာတိႆရဥာဏ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ကာ- ဆရာၾကီး၊ ငါကလည္း ေရွးဘ၀က သကင္ဲ့သုိ႔ပင္ ဆိတ္တစ္ေကာကင္ုိသတ္ျပီး မတကဘတ္လွဴခဲ့ဖူး ပါတယ္။ အဲဒီအကုသုိလ္ေၾကာင့္ ငါက ေလးရာကုိးဆယ့္ကု ိး(၄၉၉)ဘ၀လုံး ေခါင္းျဖတ္ခံလာခဲ့ရျပီးျပီး၊ ဒီဘ၀သည္ကား ငါ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးငါးရာေျမာက္ဘ၀ျဖစ္တယ္၊ ေယန႔ ထုိ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြတ္ေျမာက္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ ရယ္တာပါ၊ ဆရာၾကီးက ငါ့ကုိသတ္၍ ငါကဲ့သုိ႔ပင္ ဘ၀ငါးရာပတ္လုံး ၀ဋ္ဆင္းရဲသုိ႔ ေရာေ္ရကတာ့မည္ကုိ ေတြးျမင္၍ ဆရာကုိသနားမိေသာေၾကာင့္ ငုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္ လုိ႔ ေအၾကာင္းစုံကုိေျပာျပလုိက္ပါတယ္။ ထိုအခါ ဆရာၾကီးက- အသဆင္ိတ္၊ ေမၾကာက္ပါလင့္၊မ ေၾကာက္ပါလင့္၊ သင့္ကုိ ငါမသတ္ေတာ့ ပါဘူးဟုဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကီးမသတ္လည္း ေယန႔ ငါေကသျခင္းမွ မလြတ္နုိပင္ါဘူး ဟုဆိတ္က ျပန္ေျပာပါတယ္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆိတ္ကုိ လႊတ္ေပးလုိ္ရကာ ဆိတ္သည္ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးေပၚမွ ကပ္၍ေပါက္ေေနသာ သ္ရစြက္မ်ားကုိစားေနခ်ိန္ ရုတ္တရက္ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ မုိးၾကိဳးသည္ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးကုိ လာထိရာမွ ေက်ာက္လႊာတစ္ခုသည္ အရွိန္ျဖင့္ ကြာထြက္ျပီး ဆိ္ရတဲ့လည္ပင္းကုိ ထိမိကာ လည္ပင္ ျပတ္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ထုိျဖ္ရစပ္ကုိ လူမ်ားသည္ တစ္စုတစ္ေ၀းၾကီး လာေရာက္ၾကည့္ရူၾကပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က ဘုရားေလာင္းသည္ ထုိအရပ္၌ သစ္ပင္ေစာင့္ ရုကၡစုိးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းက သူတစ္ပါးအသက္သတ္ ျခင္း၏အျပစ္မ်ားကုိ ေဟာၾကားပါတယ္။ လူအမ်ားစုကလည္း ထုိတရားကုိ နာၾကားၾကရ၍ သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္းမွ သက္ဆုံးတုိင္း ေရွာင္ၾကဥ္ၾေကေလတာ့သတည္း။ အထက္ပါဇာတ္လမ္းေလးကုိ သုံးသပ္ၾကည့ေ္ရအာပင္ါ။ မိမိက ကုသုိလ္ေကာင္းမူျပဳလုပ္ၾကသည့္အခါ ေမကာင္းမူအကုသုိ လ္အျပစ္မ်ား မျခံရံဘဲ အသိဥာဏ္ဦးေဆာင္သည့္အထက္တန္းစား ကုသုိလ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခသင္တိထားျပီး ျပဳလုပ္တတ္ၾေကစရန္ အထူးသတိေပးဆုံးမလမ္ညြန္ထားသည့္ ဇာတ္ေတာ္ေလးလို႔ ေျပာရလင္ည္းမမွားနုိပင္ါဘူး။ စာေရးသူအထင္ေတာ့-ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာဆုိတဲ့စကားပုံကလည္း ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးမွ ဆင္းသက္လာတာျဖစ္မယ္ထပင္ါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုစဥ္းစ ားမိတာေကတာ့- ေလာကလူသားေတြေျပာေျပာေနတဲ့ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိသတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာခံၾကရတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္၊ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးကုိေထာက္ဆၾကည့္မယ္ဆုိရင္ မိမိက သူတစ္ပါးအသက္ကုိသတ္လည္း အဖန္ငါးရာငါးကမၻ ာခံရမွာျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ေသဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ မိမိက ဘာပဲလွဴလွဴ သူတစ္ပါးအသက္ကုိမသတ္ဘဲ လွဴဖုိ႔ေအရးၾကီး ပါတယ္။ မိမိကုိယ္တုိင္းလည္း သူတစ္ပါးအသက္ကုိမသတ္ဖုိ႔ ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးက လမ္းညြန္ျေပနပါတယ္။ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ကေတာ့- ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ ေကသဥၥိ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ တဲ့။ အဓိပၸါယ္က ကုသုိလ္ေကာင္းမူျပဳလု္ရပာ၌ သူတစ္ပါးအသက္ကုိသတ္ျခင္း၊ အသိဥာဏ္မပါဘဲ သူမ်ားေတြျပဳလုပ ္လုိ့၊ သူတစ္ပါးတုိ႔ အကဲ့ရဲ႔ခံရမည္စုိးလုိ႔၊ ကုသုိလ္မူကုိျပဳ လုပ္ျခင္းေစသာ အကုသုိလ္အမူတုိ႔ ျခံရံျပီးျပဳလုပ္ခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ ကုသုိလ္ကံနည္းနည္းေလးကုိပင္ အကုသုိလ္ကံ အမ်ားၾကီးက ျခံရံေနျခင္းေၾကာင့္ ေမကာင္းက်ိဳးမ်ားစြာ ေနာက္ေနာမင္ွာေပ းပါလိမ့္မယ္ဟု ဆုိလုိပါတယ္။ ကဲစာဖတ္သူေရ… ပတ္၀န္းက်အင္ျမင္မွာ မိမိလွဴေသာအလွဴသည္ အသားငါးမဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိဘ၀အတြေက္ကတာ့ အျမင့္ျမတ္ဆုံးအလွဴၾကီးကုိလွဴေနရတာပါ။ မိမိဘ၀အထက္ေရာက္ ေအာပင္ုိ့တာကလည္း မိမိပါပဲ၊ မိမိဘ၀ေအာက္ေရာက ္သြားေအာလင္ုပ္တာလဲ မိမိပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ အလွဴတစ္ခုမ်ားလု ပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ျဖင့္- ျမတ္ဗုဒၶနည္းလမ္းအတုိင္းေလးလုပ္ သြားတတ္ဖုိ့ပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမူတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ၾကရာ၌ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာ အျဖစ္မ်ိဳးေမရာက္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာ၀သင္ူေတာ္စတင္ုိင္း သတိၾကီးစြာ ထားသင့္ၾကပါတယ္ဆ ုိတဲ့ေအၾကာင္းေလးကုိ သတိေပးရင္ ဒီေဆာင္းပါးေလးကုိ အဆုံးသတ္လုိ္ရကပါတယ္။ လျပည့္၀န္း(သာစည္) (13.11.2011) ဘ၀ေအရးစိတ္ေအးရဖုိ႔ ဓမၼအသိရွိလွ်က္ေနၾကစုိ႔။ က်မ္းကုိး။ ။မတကဘတၱဇာတ္