. . ရိကၡာႏွင့္ သိကၡာ. . "

". . ရိကၡာႏွင့္ သိကၡာ. . "

••••••••••••••••••••

ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္က ကုန္းေဘာင္ေခတ္ မင္းတုန္းမင္းတရ ားၾကီးလက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားပါ။ ေရႊက်ဂင္ိုဏ္းကို စတင္ တည္ေထာခင္ဲ့တဲ့ဆ ရာေတာ္ဘုရားလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊဘုိျမိဳ႕နယ္ အတြင္း ေရႊက်ရင္ြာ ဇာတိျဖစ္လို႔ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္လို႔ ေခၚၾကတာပါ။ ပဲခူးတိုင္း ေရႊက်င္ျမိဳ႕က ေရႊက်မင္ဟုတ္ပါဘူး။

ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ဘ၀သမိုင္းကိုၾကည့္ရင္ အၾကည္ညိဳဆံုးေတြ႔ရတာက ၀ိနည္းကိုယ္က်င့္ သိကၡာကို အထူးေလးစား ေစာင့္ထိန္းတာပါပဲ။ ဆရာေတာ္ ၀ိနည္း ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းပံုကေတာ့ သာသနာ၀မင္ွာ စာတရင္တဲ့အထိပါပဲ။

ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕၀ိနည္း ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ပိုင္းေလးေတြကိုပဲ အဓိကထား ေရးသြားခ်ပင္ါတယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ မိေဘဆြမ်ိဳးရင္း မဟု္ရတဘင္ဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖိတ္မထားရဘင္ဲျဖစ္ျဖစ္ ဒကာ၊ ဒကာေမတြဆီမွာ အလွဴခံခြင့္၊ ေတာင္းခံခြင့္ မရွိပါဘူး။ တကယ္လို႔ အလွဴခံျဖစ္မယ္၊ ေတာင္းခံျဖစ္မယ္ဆိုရင္ အညာတက ၀ိညတၱိသိကၡာပုဒ္အရ နိႆဂၢိပါစိတ္ အာပတ္သင့္ပါတယ္။ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ ဘုရား ငယ္စဥ္က ဆရာေတာ္က ဒီသိကၡာပုဒ္ကို အာရံုျပဳျပီး ပစၥည္းလိုအ္ရပင္ ေအမဆီကိုပဲ ေတာင္းပါတယ္၊ ေအဖဆီကို လံုး၀ေမတာင္းပါဘူး။

ေအမနဲ႔ေအဖမွာ ေအမေကတာ့ ကိုယ္တိုင္ေမြးတာဆုိေတာ့ ေအမစစ္တာ က်ိန္းေသပါတယ္။ ေအဖစစ္ဖို႔က်ေတာ့ မက်ိန္းေေသတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တကယ္လို႔ ေအမလုပ္တဲ့သူက ေလာ္မာခဲ့ရင္ ေအဖလံုး၀မစစ္ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္းရင္ အာပတ္သင့္ေတာ့မွာပါ။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဆရာေတာ္ဘုရားက ေဆြမ်ိဳးကိ်န္းေသ စစ္တဲ့ ေအမဆီကိုပဲ ေတာင္းတာပါ။

ေအဖစစ္ မစစ္ သံသယျဖစ္ျပီး ေအဖကို ေမတာင္းေတာ့ ေအဖလုပ္သူဒကာၾကီးက ရ္ရယအခက္၊ ငိုရအခက္ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေအဖလုပ္သူ ဒကာၾကီးက ” ေမာင္းပဥၥင္းးရယ္ ေအဖစစ္ မစစ္ သံသယျဖ္ရစင္ ေမာပင္ဥၥင္း ဒကာမ ၾကီးကိုသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ့။ ဒီလိုမ်ိဳး သံသယျဖ္ရစတယ္လို႔ တပည့္ေတာ္ေတာ့ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ တခါမွ ေမတြ႔ဖူးဘူး” လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခါမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီးက ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ အပါအ၀င္ ဆရာေတာ္တခ်ိဳ႕ကို ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကို ပင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ကို ေရာက္လာေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းၾကီးေကတာ့ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ေတြက ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း ေအညာင္းေျပ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈေတာ္ မူၾကပါတယ္။

ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ဘုရားမွာလည္း ေနရာကထျပီး ေလွ်ာ္ရကင္း သစ္ပတင္စ္ပင္ေအာက္ေအရာက္မွာ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း ကို လွမ္းကိုင္ျပီး ရပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ သစ္ကိုင္းကို ကိုထင္ားဆဲမွာပဲ မင္းတုန္းမင္းၾကီးက ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္က ကိုထင္ားတဲ့သစ္ကိုင္းကို လံုး၀မလႊတ္ပါဘူး။ ကိုင္ျမဲတိုင္းပဲ ကိုထင္ားပါတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ေျမွာက္ထားတာဆုိေတာ့ ခ်ိဳင္း(ဂ်ိဳင္း) ေမႊးေတြက အထင္းသား ေပၚေနပါတယ္။ ေပၚေေနပမယ့္ ဆရာေတာ္က လက္ကို လံုး၀ျပန္မရုပ္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ဘယ္လိုေျပာသလဲဆုိေတာ့ "ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္းၾကီးကို ခ်ိဳင္း(ဂ်ိဳင္း) ေမႊးေတြလွစ္ျပတာလား” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္က မဟာနိေဒၵသပါဠိေတ ာ္လာ ၾကည္ညိဳမႈကို ေရွးရႈျပီး ဣရိယာပုတ္ကိုျပဳျပင္ျခင္း ကုဟနပုဂၢိဳလ္ မျဖစ္ေအာင္ ေနျမဲအတိုင္း ေနလိုုက္တာပါ။ လာဘ္လာဘကို ေတာင့္တျပီး သူတစ္ပါးၾကည္ညိဳေအာင္ ဣရိယာပုထ္ကိုျပဳျပရင္င္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ ကုဟနပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။

ကုဟန ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲလို႔ရတဲ့ ပစၥည္းဟာလည္း သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ရတဲ့ပစၥည္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရတဲ့ပစၥည္းကို သံုးခဲ့ရင္ အာဇီ၀ပါရိသုဒၶိသီလ ပ်က္ပါတယ္။ ဒါကိုေတြးျပီး ဆရာေတာ္က ဣရိယာပုထ္ကို မျပဘင္ဲ ေနလိုက္တာပါ။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးဟာ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ဘုရားၾကီးကို ေအတာ္ၾကည္ညိဳတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္က ရာဇ၀လႅဘအျဖစ္ကို အထူးပဲ ေရွာရင္ွားေစာင့္စည္းပါတယ္။ ရာဇ၀လႅဘကို အျပစ္တစ္ခုလို ေသဘာထားျပီး ေ၀းေ၀းက ေရွာရင္ွားေလ့ရွိၾကပါတယ္။

တစ္ခါမွာလည္း မင္းတုန္းမင္းၾကီးက အမတ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ျပီး ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ဘုရားထံ ဆြမ္းစားပင့္ခိုင္း လိုက္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားပင့္သူ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီ ေရာက္တဲ့အခိ်န္မွာ ဆရာေတာ္က သကၤန္းရ့ုေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပင့္သူအမတ္ကလည္း ” ဆရာေတာ္ဘုရား ေေရျမ့ရွင္ မင္းတရားၾကီးက နန္းေတာ္ကို ဆြမ္းစားၾကြဖို႔ ပင့္ခိုင္းလိုက္ ပါတယ္ ဘုရား” လို႔ ကဗ်ာကယာ ေလွ်ာက္လို္ရကပါတယ္။ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ ဘုရားက ဘာမွျပေန္မျပာပါဘူး။ သကၤန္းရံုျပီးေတာ့ သပိ္တ္လြယ္ျပီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းသြားပါတယ္။

လာပင့္သူအမတ္ကလည္း ေနာေက္ကနအသာလိုက ္ၾကည့္ေတာ့ မႏၲေလးေတာင္ေျခက အဖိုးအို အဖြားအိုႏွစ္ေယာ ္ရကဲ႕ တဲထဲကိုၾကြသြားတာ ေတြ႔လို္ရကပါတယ္။ အမတ္လုပ္သူကလည္း ျပန္လာျပီး မင္းတုန္းမင္းၾကီးကို အက်ိဳးေအၾကာင္း ျပန္ေျပာရပါေတာ့တယ္။

ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ဘုရားဟာ ရာဇ၀လႅဘအျဖစ္ကို အထူးေရွာရင္ွားတယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္လိုအပ္တဲ့အခ ါမ်ိဳးမွာေတာ့ မင္းတုန္းမင္းၾကီးကို တကူးတက သြားေတြ႔ပါတယ္။ တခါမွာေတာ့ ထန္းပရင္င္းတိုက္ေန ကသာစား မင္းသားေလးရဲ႕ အကၤ်ီကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ၀တ္သြားတဲ့အတြက္ ဒါကိုေအျခခံျပီး မလိုသူေတြက ပုန္ကန္ျခားနားလိ္မ့္မယ္ဆိုျပီး ကုန္းတိုက္စကား ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထန္းပရင္င္းတိုက ္သား ဦးဓမၼသာမိ အပါအ၀င္ ဘုန္းၾကီးသံုးပါးကို ၾကံရာပါဆိုျပီး ဖမ္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ နံနက္ (၁၀)နာရီမွာ ကြက္မ်က္ဖို႔လည္း တစ္ခါတည္း အမိန္႔ခ်လိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မတၱရာဆရာေတာ္၊ မင္းတဲဆရာေတာ္၊ မႏၲလာဆရာေတာ္တို႔က ” ေမာင္ေရႊက်ဆင္ီ သြားပါဟ” ဆိုျပီး ဘုန္းၾကီး ဦးမဥၨဴကို လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီး ဦးမဥၨဴက ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ရဲ႕တူ ကိုရရင္ာဓကိုေခၚျပီး ညတြင္းခ်င္းပဲ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ဆီ သြားပါတယ္၊ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ဆီ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ည(၁၀) နာရီ ထိုးေနပါျပီ။

ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ကို ျဖစ္စဥ္ေလွ်ာက္ျေပတာ့ ”အင္း…အင္း” ကိုယ္က်ိဳးနဲလို႔၊ ကိုယ္က်ိဳးနဲ႔လို႔၊ ျဖစ္မွ ျဖ္ရစေပလ၊ ေျပာေတာ့ သာသနာ့ဒါယကာ၊ သာသနာ႔ဒါယကာနဲ႔၊ သံဃာေတြသတ္ပ္ရစင္ ရာဇ၀ရင္ိုင္းေတာ့မွာပဲ၊ ကိုင္း ခုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ျပီ ၊ ျပန္ၾကဦး၊ မနက္မွ ၾကြခဲ့မယ္” လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။

မနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ဘုရားက နန္းေတာ္ကိုၾကြျပီး ဘုန္းၾကီးသံုးပါးကို လႊတ္ေစပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မင္းတုန္းမင္းၾကီးကိုလည္း ျမည္တြန္ဆံုးမျပီး ၾသ၀ါေဒပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ရိကၡာထက္ ကိုယ္က်င့္တရားကိုပဲ တစ္သက္လံုး ငဲ့ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို ဖ်က္လို႔မရတဲ့ အကၡရာေတြနဲ႔ သမိုင္းမွာ ကမၸည္းအကၡရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္သြားမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

သီလ သမာဓိ ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထို္က္တာေတြကို လုပ္ျပီး ၊ ေရွာသင္င့္ ေရွာထင္ိုက္တာေတြကို ေရွာရင္ွားေလ့ ရွိပါတယ္။

ေစဇဓနံ အဂၤ ၀ရႆ ေဟတု၊

အဂၤ ံ ေစဇ ဇီ၀ိတံ ရကၡမာေနာ။

အဂၤ ံဓနံ ဇီ၀ိတဥၥာပိ သဗၺံ၊

ေစဇ ေနရာ ဓမၼမႏုႆေရႏၲာ။

ဒီဂါထာေလးက ငါးရာ့ငါးဆယ္ မဟာသုေတသာမဇာတ္က လာတဲ့ ဂါထာေလးပါ။ စြန္႔ရမယ့္အရာအဆင့္ဆင့္ကို ျပထားတာပါ။

♦ပထမအဆင့္က လက္ေျခစတဲ့ အဂၤါနဲ႕ ပစၥည္း၀တၳဳ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကို စြန္႔ဖို႕ ၾကံဳလာရင္ ပစၥည္း၀တၳဳကို စြန္႔လိုက္ပါတဲ့။

ဥပမာ လမ္းမွာ လူဆိုး၊ ဓါးျေပတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္ကို အနာမခံပါနဲ႕။ ပစၥည္း၀တၳဳကို စြန္႔လိုက္ဖို႔ပါ။ ပစၥည္း၀တၳဳဆုိတာ အခိ်ေန္မရြး ျပ္ရနွာလို႔ ရပါတယ္။

♦ဒုတိယအဆင့္က အသက္နဲ႔ လက္ေျခစတဲ့ အဂၤါတစ္ခုခုစြန္႔ဖို႔ ၾကံဳလာရင္ လက္ေျခကို စြန္႔လိုက္ပါတဲ့။

ဥပမာ ေရာဂါတစ္ခုုခုျဖစ္လို႔ ေဆးရံုတ္ရကတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုဟာ ပ်က္စီးေနတဲ့အတြ က္ စြန္႔ဖို႔ၾကံဳလာရင္ အသက္ကို ငဲ့ျပီး ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းကို စြန္႔ရပါမယ္။

♦တတိယအဆင့္က ကိုယ္က်င့္သိကၡာပ်က္စီးဖို႔ အခြင့္ၾကံဳလာရင္ ပစၥည္းဥစၥာ အဂၤါေျခက္ အားလံုးကို စြန္႔လိုက္ပါ။ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကိုေတာ့ လံုး၀မစြန္႔ပါနဲ႔တဲ့။ လူေတြေျပာေျပာေန ၾကတဲ့ သိကၡာကို ရိကၡာနဲ႔ မလဲဘူးဆိုတာ ဒီကလာတာပါ။

ေလာကၾကီးမွာ မက္ေမာစရာအာရံုေတြက အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကိုမက္ျပီး အာရံုေနာက္ကို လိုက္သြားမိတတ္ၾ ကတာပါ။ ဆန္တစ္အိတ္ ဆီတစ္ပံုးနဲ႔လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က ်င့္သိကၡာကို လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ပုဆိုးတစ္ထည္ လံုခ်ည္တစ္ထည္နဲ႕လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ေငြတစ္ေထာင္ တစ္ေသာင္း တစ္သိန္းနဲ႕လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို လဲလိုက္ၾကတာပါပဲ။

အဲဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ လူက ေမေသသးေပမယ့္ ကိုယ္က်င့္တရားက ေတာ့ ေသသြားပါျပီ။ ကိုယ္က်င့္တရားေေသနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သူရဲ႕ ၀တၳဳ ပစၥည္းအရွိန္ေတြေၾကာင့္ အျပပင္န္းက ျပံဳးျပဆက္ဆံေေနပမယ့္ ” ရိကၡာနဲ႔ သိကၡာလဲသူၾကီး၊ ကိုယ္က်င့္တရားေေသနသူၾကီး၊ ဘုရားအလိုတိုင္းေမနတဲ့ သူၾကီးရယ္” လုိ႔ ရထင္ဲေကတာ့ ေျပာေနၾကမွာပါ။

ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔လဲျပီး ရတဲ့ပစၥည္းေတြဟာ အပူစာေတြပါ၊ ကိုယ့္ကံ၊ ကိုယ့္ဥာဏ္၊ ကိုယ့္ေခ်ြး၊ ကိုယ့္ေသြးနဲ႔ ရင္းျပီး ရတဲ့ပစၥည္းမဟုတ္တဲ့ အတြက္ ျငိ္မ္းခ်မ္းတဲ့ဘ၀ကို ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုပင္ါဘူး။ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနမွာပါ။

ျမတ္စြာဘုရားက ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္ ယွဥ္လာရင္ေတာင္ အသက္ကိုစြန္႔ရမယ္၊ ကိုယ့္က်င့္သိကၡာကို ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ရဘူးလုိ႕ ေဟာထား တာဆိုေတာ့ ပစၥည္း၀တၳဳဆိုရင္ ေျပာစရာေတာင္ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေပမယ့္ ကမာ႔ၻရာဇ၀မင္ွာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္နဲ႔ ယွဥ္လာရင္ အသက္ကိုပဲ စြန္႔သြားၾကတဲ့ သာဓေကတြ အမ်ားၾကီးပါ။

ကိုယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ အသက္ကို လဲသြားတဲ့လူေတြကို ေနာက္က်န္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြက အဆင့္ဆင့္ေလးစားေနရဆဲပါ။ သမိုင္းစာမ်က္နွာေတြမွာလည္း လက္ဆင့္ကမ္း ကမၸည္းထိုးလာခဲ့ၾကတာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ ။ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို စြန္႔ျပီး ပစၥည္း၀တၳဳေတြေနာက္ လိုက္သြားတဲ့သူေတြကိုလည္း သမိုင္းစာမ်က္နွာမွာ ကမၸည္းတထင္ားၾကပါတယ္။

” ေသသြားေတာ့လည္း သိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ သမိုင္းေတြ၊ ရာဇ၀င္ေတြ၊ ကမၸည္းေတြ လာေျပာေမနစမ္းပါနဲ႔။ လ္ရကွိပစၥပၸန္မွာပဲ ေကာင္းေကာင္း ခံစားဖို႔ ေအရးၾကီးတယ္” လို႔ ေျပာလာမယ္ဆိုရင္လည္း ကိုယ့္လုပ္ပိုင္ခြနင္ဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ပိုခင္ြင့္ရဲ႕ေနာက္မွာ ကိုယ္ဥာဏ္မမီတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲအရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားအလိုက် မဟုတ္ဘူးဆိုတာေလးရယ္ကိုေတာ့ သိထားသင့္ပါတယ္။

အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့အသက္အထိ တင္ေျပာေနေရပမယ့္ အသက္နဲ႔ ယွဥ္ျပီးျဖ္ရစတဲ့ အဆင့္ထိေတာ့ ျဖစ္ခဲၾကပါတယ္။ အျဖစ္မ်ားေနၾကတာက ပစၥည္း၀တၳဳေတြနဲ႔ ၇ဆင္ိုင္ ရဆင္ိုင္ေနၾကရတာပါ။ ပစၥည္း၀တၳဳနဲ႔တင္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို စြန္႔စြန္႔ေနၾေကတာ့ တကယ္တမ္း အသက္နဲ႔ ယွဥ္လာရင္ေတာင္ ခ်စ္တဲ့အသေက္ကလးကို ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ေတာ့မွာပါ။

ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ရခိုက္ေလးမွာ ရပ္တည္ခ်က္ မွန္ကန္ဖို႔ သိပ္ေအရးၾကီးပါတယ္။ ပစၥည္း၀တၳဳေတြေၾကာင့္ ရပ္တည္ခ်က္ ယိမ္းယိုင္ျပီး ေတာင္ေတာင္ အီအီေတြေျပာ၊ ေတာ္ေတာ္အီအီေတြေရး၊ ေတာ္ေတာ္အီအီေတြ လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘ၀ရဲ႕ကာလာတစ္ခုမွာ ဓမၼရဲ႕ဒဏ္ခတ္ျခင ္းကို ခံရပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္ဟာ အမ်ိဳးအက်ိဳးရွိမႈကိုေတာ့ ေရွ႕ရႈဦးတည္ေနရပါမယ္။

♦တကယ္ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ရထားတာပါ။ ရခဲတဲ့လူ႔ဘ၀ကို ရခိုက္ေလးမွာ တကယ္လု္ရပမယ့္အလုပ္ကို လုပ္မိလိုက္ဖို႔ ေအရးၾကီးပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ေအရးအၾကီးဆံုး တကယ္ လု္ရပမယ့္အလုပ္က ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းပါပဲ။

♦၀ိပႆနာတရားကို တကယ္အားထုတ္လိုက္ရင္ ကိုယ္တစ္ခ်ိန္က အထင္ၾကီးခဲ့တဲ့ ပစၥည္း၀တၳဳေတြဟာ အလကားျဖစ္သြားပါျပီ။ ပုထုဇဥ္ပီပီေရွ႕မွာ မသိလို႔ ေမ့လို႔ မွားခဲ့တာေတြဟာ ထားလိုက္ပါေတာ့။ တရားဆိုတာ ေနာက္က်တယ္မရွိပါဘူး။ သိလိုက္တဲ့အခိ်န္ဟာ အဖိုးတန္းဆံုး အခိ်န္ပါ။ သိတာနဲ႔ က်င့္ပစ္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။

၀ိပႆနာတရားသာ အားထုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ အားထု္ရတင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ္ဘာဆက္လု္ရပမယ္ဆုိတာ အသိဥာဏ္ထဲမွာ အလိုလိုေပၚလာလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သံသရာနဲ႔ခ်ီေျပာရင္ ကိုယ္မခံစားဖူးတဲ့ စည္းစိမ္းဆိုတာ မရွိပါဘူး။ စၾက၀ေတးမင္းစည္းစိမ္းလည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ သူေဌးၾကီးစည္းစိ္မ္ လည္း ခံစားဖူးတာပဲ။ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ဘ၀ေတြကို မမွတ္မိေတာ့လို႔သာပါ။

ဘာပဲေျပာေျပာ လူ႔ဘ၀ကို တက္ရယထားတာပါ။ တက္ရယထားခိုက္မွာ တကယ္လု္ရပမယ့္ အလုေပ္ကလးကို လုပ္ျဖစ္ လိုက္ဖို႔ပဲေလ။

[ေရဝႏြယ္ (အင္းမ)၊ အရွရင္ာဇိႏၵ]

က်မ္းကိုး-၁။ ေရႊက်နင္ိကာယ သာသနာ၀င္ ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ အရွပင္႑ိေထရ္။ ၂။ ေရႊက်ဆင္ရာေတာ္ ဦးမာနိတသိရီဘိ၀ံသ။

[အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ ၁၅.၈.၂၀၀၅] Donated by Honey Lay
Posted via BlogPost