ေအကာင္းဆုံးအရာ

ေအကာင္းဆုံးအရာ

ညက ပိဋကတ္စာေပထဲက ဇရာသုတ္ဆုိတာေလးကုိ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ နတ္သားတစ္ေယာက္ကေမးတာကုိ ဘုရားရွကင္ ေျဖထားတဲ့သုတ္ေတာ္ေလး။ တုိတုိေလးပဲ။ နတ္သားက ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ေမးထားတာကုိ ဆရာဘုရားရွကင္ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ေျဖထားတာ။

ေအမး ကိ ံသု ယာ၀ဇရာ သာဓု ဘယ္ဟာက အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတာပါလဲ? နတ္သားက ဘုရားရွကင္ုိ ေမးတဲ့ နံပါတ္ (၁) ေမးခြန္းပါ။

ဘုရားရွေအင္ျဖကုိ မသိခင္ ဒီေမးခြန္းရဲ႕ ေအျဖကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျဖၾကည့္ေရအာင္။

ျမန္မာျပည္အိမ္တစ္အိမ္မွာ တရားေဟာရင္း ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးမိေတာ့ ဒကာႀကီးက ေထျပာတယ္။ “တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ဇနီးက အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတာပါ”တဲ့။ ေအတြးတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ရီခဲ့ေရသးတယ္။

ဒကာႀကီးဆုိလုိတာက ဒီလုိပါ။ သားသမီးေတြကုိ အၿမဲတမ္း အုိသည့္တုိင္ေအာင္ အားမကုိးရဘူး။ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ကုိယ့္အုိးကုိယ့္အိမ္ထူၿပီး မိေဘတြထံပါးမွ ခြဲခြါသြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကုိယ့္ဇနီးမယားကသာ အုိသည့္တိုင္ေအာင္ ေနာက္ဆုံးေသသည့္တုိင္ေအာင္ ကုိယ္နဲ႔ မခြဲမခြါေပါင္းသင္းဆက္ဆံၿပီး ေဆးေပးမီးယူ လုပ္ေပးေဖာ္ရတာ လုိ႔ ဒကာႀကီးက ေျပာခ်တင္ာျဖစ္မွာပါ။

အဲ့ဒကာႀကီးရဲ႕သားေကတာ့ အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတာက ပုိက္ဆံပါတဲ့။ ပုိက္ဆံသာ ကိုယ့္မွာ အၿမဲတမ္းရွိေနမယ္ဆုိရင္ အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ဘာမဆုိ လုပ္လုိ႔ရတာျဖစ္လုိ႔ အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတဲ့အရာဟာ ပုိက္ဆံလုိ႔ေျပာ ရတာပါတဲ့။

ဒကာမႀကီးေကတာ့ အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတဲ့အရာကုိ စိတ္ခ်မ္းသာမႈလုိ႔ ေျပာတယ္။ သူေျပာတာက ဟုတ္သလုိလုိေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အက်ဳိးတရားႀကီးပဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ဘာေတြ လု္ရပမလဲ။ ေအၾကာင္းတရားကုိ ရွာရအုံးမွာပါ။

ကဲ၊ ဘုရားရွရင္ဲ႕ ေအျဖကို ၾကည့္ေရအာင္။ ဘုရားရွရင္ဲ႕ ေအျဖက သီလံ ယာ၀ ဇရာ သာဓု၊ သီလက အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတာပါ တဲ့။

ဘုရားရွရင္ဲ႕ ဒီေအျဖကို ဖတ္ၿပီး ေအတာ္စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ သီလ က ဘာလုိ႔ အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတာလဲေပါ့။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြသိတဲ့ ငါးပါးသီလကုိ ရြတ္ဆုိမိတယ္။ သူတပါးအသက္မသတ္နဲ႔၊ သူ႔ဥစၥာမခုိးနဲ႔၊ သူ႔အိမ္ယာ မျပစ္မွားနဲ႔၊ လိေမ္မျပာနဲ႔၊ ေမ့ေလွ်ာ့ေစတတ္တဲ့အရက္၊ ဘိန္းစတာေတြကို ေမသာက္နဲ႔၊ မသုံးစြဲနဲ႔။

ဒီငါးပါးသီလက ေအျခခံ လူ႔က်င့္၀တ္ျဖစ္တယ္။ လူတုိင္းေစာင့္ထိမ္းရမဲ့ သီလျဖစ္တယ္။

ဒီသီလက အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတယ္ လုိ႔ ဘုရားရွမင္ိန္႔တယ္။ ေအျခခံလူ႔က်င့္၀တ္ျဖစ္တဲ့ လူတုိင္းေစာင့္ထိန္းရမဲ့ ဒီသီလကုိ ေမစာင့္ထိန္းရင္ အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေမကာင္းႏုိဘင္ူးလုိ႔ ေျပာင္းျပန္ေတြးမိတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ရြာက အရက္သမားဦးသာေမာကင္ုိ သတိရမိတယ္။ အသက္က ၆၀ ေက်ာ္ေနၿပီဆုိေတာ့ လူႀကီးပုိင္းေရာက္ေနၿပီေပါ့။ လူအုိအရြယ္ ဇရာပုိင္းေရာက္ေနၿပီ။ အရက္က ေသာက္တုန္း။ အက်ဳိးဆက္က ေကလးေကရာ ေခြးေကရာ သူ႔ကုိ ဘယ္သူမွ ေမလးစားဘူး။ သာေရး နာေရး ထမင္းစား၀ုိင္းေတြမွာလည္း သူဘယ္ေတာ့မွ လူၾကားသူၾကား၊ လူေတာ သူေတာ တုိးမစားရဲဘူး။ သူမ်ားေတြၿပီးမွ ေခ်ာကင္်က်ေတနရာမွာ ခပ္ကုတ္ကုတ္ ၀စင္ားရတာခ်ည္းပဲ။ သိရတာက ဒီဦးသာေမာဆင္ုိတဲ့လူဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အရက္ေသာက္လာတာ။

အင္း၊ ငယ္ငယ္တုန္းေကတာ့ သူသူကုိယ္ကုိ အရက္ေသာက္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအရက္ကုိ စီးပြါးေရးေလာကထဲ၀တင္ဲ့ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္တုိင္ေအာင္ လူမွန္းသူမွန္းမသိတဲ့အဆင့္အထိ ေန႔စဥ္ေသာက္သုံး ေနမယ္ဆုိရင္ ဦးသာေမာလင္ုိ အသက္ေျခာက္ဆယ္အရြယ္အထိ သားေမ့ မယားေမ့ ဘုရားေမ့ တရားေမ့အဆင့္အထိ ေသာက္သုံးေနမယ္ဆုိရင္ ပတ္၀န္က်င္ လူ႔ေလာကႀကီးနဲ႔ အင္၀ဂင္ြကင္် ျဖစ္မယ္မထပင္ါဘူ း။

အရက္ေသာက္သုံးၿပီး မူးမူးေမွာက္ေမွာက္ျဖစ္ေနတဲ့သူဟာ (ဗုဒၶဘာသာ၀ဆင္ုိရင္) အိမ္ေဘးက ဓမၼာရုံမွာ တရားပြဲရွိေတာင္ တရားနာ မသြား၀ံ့ေတာ့ဘူး။ သြား၀ံ့သည္ ထား၊ ေနာက္ဆုံးတန္းမွာ ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ နာေရတာ့မွာ။

လူ႔က်င့္၀တ္ငါးပါးသီလထဲက ေနာက္ဆုံးသီလကုိ ခ်ဳိးဖ်က္လုိက္တာနဲ႔ ရရွိလာတဲ့ ဆုိးက်ဳိးေတြကုိ စဥ္းစားမိတာပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ အုိသည့္တုိင္ေအာင္ ေကာင္းတာဟာ ဇနီးမယားလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ပုိက္ဆံလည္းမဟုတ္ဘူး။ သီလသာျဖစ္တယ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ ေျဖၾကားခဲ့တာပဲ လုိ႔ ထပ္ဆင့္းနားလည္လုိက္ပါတယ္။

(အရင္ေဟာဘူးတဲ့တရား၊ ေမန႔က ေန႔ဆြမ္းစားအိမ္မွာ ထပ္ေဟာျဖစ္တယ္။)


Posted via BlogPost