ဟိႏၵဴဘာသာ

ဟိႏၵဴဘာသာသည္ ကမၻာ့သက္တမ္းအရင့္ဆုံး၊ သမိုင္းအရွည္ၾကာဆုံးေသာ ဘာသာတရားျဖစ္သည္။ သူ၏က်မ္းစာမ်ားသည္ ဘီစီ ၃၀ဝ၀ ဝန္းက်ကင္ပင္ လူတို႔၏ ကိုးကြယ္မွုက႑တြင္ ေနရာယူခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အိႏၵိယႏိုငင္ံ၏ အႀကီးဆုံးဘာသာတရား လည္းျဖစ္သည္။ ဟိႏၵဴဘာသာဝသင္ူမ်ားသည္ ကိုယ့္ဘာသာကို သနာတနာဓမၼ (သသၤကရိုက္ - सनातन धम၊ ထာရဝဘာသာတရား) ေခၚသည္။

တည္ေထာသင္ူ - ရွီးဝါး စတင္ေပၚေပါ္ရကာဌာန - အိႏိၵယျပည္ ဘာသာေရး၏အထြတ္အထိပ္ပုဂၢိဳလ္ - ျဗဟၼာ၊ ဗိႆႏိုး၊ သိ၀ ပဓာန က်မ္းဂန္ - ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၊ ဥပနိသွ်ဒ္က်မ္းမ်ား၊ ရာမာယန၊ မဟာဘာရတ၊ ဘဂ၀ဒ္ဂီတ။

ေအျခခံ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား ကမၻာေလာကႏွင့္ သတၲ၀ါမ်ားကို ျဗဟၼာက ဖန္ဆင္းသည္။ ဗိႆႏိုးက ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည္။ သိ၀က ဖ်က္ဆီးသည္။ ျဗဟၼၾကီး၏ ၾကင္ယာေတာ္က သူရႆတီ၊ ဗိႆႏိုး၏ ၾကင္ယာေတာ္က လကၡ်မီ၊ သိ၀၏ ၾကင္ယာေတာ္က ပဗၺတီ အသီးသီးတို႕ျဖစ္ၾကသည္။ ျဗဟၼာ ဆိုသည္မွာ ပရမအတၲပင္။ ပရမအတၲသည္ ကမၻာေလာကႏွင့္ သတၲ၀ါမ်ားကို ဖန္ဆင္းသည္။ ထိုေၾကာင့္ အတၲသည္ အရာတိုင္းတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕လ်က္ တ္ရညွိသည္။ ေလာကသည္ အတၲ၊ ေလာကသည္ ျဗဟၼာ၊ သတၲ၀ါသည္ အတၲ၊ သတၲ၀ါသည္ ျဗဟၼာ၊ ဓသသင္ည္ အတၲျဖစ္၏၊ သသင္ည္ ျဗဟၼာျဖစ္၏ဓ ဖန္ဆင္းရွင္ အတၲကို ပရမအတၲ၊ သတၲ၀ါတို႕ သႏၲာန္၌ တည္ေသာ အတၲကို ဇီ၀အတၲဟု ခြဲျခားရ၏။ (ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕က အသက္၊၀ိညာဥ္ဟု ေခၚေသာ အရာကို ဟိႏၵဴက ဇီ၀အတၲဟု ေခၚျခင္းပင္။) အတၲသည္ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။ မပ်က္မစီး အျမဲ တည္၏။ သတၲ၀ါ ေေသသာ္လည္း အတၲက မပ်က္စီးဘဲ ေေသသာသတၲ၀ါ၏ ခႏၶာကိုယ္မွ ထြက္ခြာ၍ ေနာက္ခႏၶာကိုယ္ တခုထဲသို႕ ကူးေျပာင္း တည္ေနကာ ေနာက္တဘ၀ စခန္းသြား၏။ ဤနည္းျဖင့္ တစ္ဘ၀ၿပီး တစ္ဘ၀ ကူးေျပာင္းကာ အတၲသည္ သံသရာ လည္ေန၏။ ယင္းသို႕ သံသရာလည္ေနျခင္းမွာ အတၲကို ေလာဘ ေစသာ ကိေလသာ အညစ္ေအၾကးေတြ ကပ္ျငိေန၍ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံေတြကို ျပဳေေနသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံတို႕၏ အက်ိဳးကို ေနာက္ဘ၀၌ အတၲကပင္ ခံစား၏။ အတၲမွ ကိေလသာ အညစ္ေအၾကးေတြ စင္ၾကယ္သြားေစရန္ ဂဂၤါျမစ္ အတြင္း၌ ေရခ်ိဳးရ၏။ ဂဂၤါျမစ္သည္ ဟိမ၀ႏၲာေကလာသ ေတာထင္ိပ္တြင္ တရားထိုင္ေနသာ သိ၀နတ္မင္းႀကီး၏ ဆံထံုးမွစ၍ စီးဆင္းလာေသာေၾကာင့္ ျမတ္ေသာျမစ္ ျဖစ္၏။ ထိုေၾကာင့္ ဂဂၤါျမစ္၌ ေရခ်ိဳးလွ်င္ ကိေလသာ စင္ၾကယ္၏။ ေယာဂ ေခည့္ သမထ အလုပ္ကို အားထုတ္ျခင္းျဖင့္လည္း ကိေလသာကို စင္ၾကယ္ေစ၏။ ေယာဂ အက်င့္၏ စြမ္းအားျဖင့္ အတၲမွ ကိေလသာေတြ စင္ၾကယ္သြားေသာအခါ အတၲသည္ ျဖဴစင္ ေတာက္ေျပာလင္ားၿပီးလွ်င္ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံေတြကို မၿပဳေတာ့သျဖင့္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္၍ ပရမအတၲႏွင့္ ျပန္လည္ေပါင္းဆံုမိကာ ေမာကၡ(နိဗၺာန္)ကို ရသြား၏။

ေရွးကႏွင့္မတူေတာ့ ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ ေအျခခံခဲ့ေသာ ဟိႏၵဴ=ျဗဟၼဏ ဘာသာသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခတ္အဆက္ဆက္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသျဖင့္ ယခုေခတ္ ဟိႏၵဴတို႕ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ ဟိႏၵဴဘာသာသည္ ေ၀ေဒခတ္ ဘာသာတရားႏွင့္ ေအတာ္ႀကီး ျခားနားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ေ၀ေဒခတ္၌ ဣျႏၵ၊ အဂၢနိ၊ ၀႐ုဏ ေစသာ နတ္တို႕အား ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္းကို ေအလးေပးထားေသာ္လည္း ဥပနိသွ်ဒ္ ေစသာ ေနာက္ေပၚ ဘာသာေရးက်မ္းမ်ားက ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္းသည္ ေအရးမႀကီး။ ျဗဟၼာ=အတၲကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုဖင္ို႕သာ ေအရးႀကီးေၾကာင္း၊ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္း၊ ယဇ္သီခ်င္း ဆိုျခင္းျဖင့္ မြန္ျမတ္လွေသာ အတၲကို ေမတြ႕ႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾက၏။

ဘဂ၀ဒ္ဂီတ မဟာဘာရတ၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ေသာ ဘဂ၀ဒ္ဂီတက်မ္း၌လည္း အတၲ၏ ေသဘာ သဘာ၀ကို ပို၍ေပၚလြင္ေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုထား၏။ အမႊန္းတထင္ား၏။ ထိုေၾကာင့္ ဘဂ၀ဒ္ဂီတကဗ်ာက်မ္းသည္ ယခုေခတ္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀တင္ို႕ အ႐ိုေသဆံုး အျမတ္ႏိုးဆံုး ဦးထိပ္ထက္ ပန္ဆထင္ားေသာ က်မ္းျဖစ္၏။

တစ္ဆူတည္းမွ ကိုယ္ပြါးသံုးဆူ ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ ဗိႆႏိုး၊ သိ၀၊ ျဗဟၼာ တို႕သည္ အလြန္ႀကီး ေအရးမပါၾက။ တလံုးတစည္းတည္းလည္း မဟုတ္ၾေကပး။ ခရစ္ေပၚၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း၄၀၀ခန္႕၌ ေပၚထြန္းလာေသာ ဂုတၲမင္းဆက္မွစ၍ ဗိႆႏိုး၊ သိ၀၊ ျဗဟၼာ တို႕ကို တလံုးတစည္းတည္း ေပါင္းစည္း ကိုးကြယ္လာ႐ံုမွ်မက တဆူတည္းေသာ တန္ခိုးရွင္ ဘုရားႀကီး၏ ကိုယ္ပြါးသံုးဆူ ဟုပင္ ယံုၾကည္လာၾက၏။လက္ဦးတြင္ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဗဟၼာကို ပို၍ ေအလးအျမတ္ထားရာမွ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျဖတ္သန္းလာရာက တျဖည္းျဖည္း ျဗဟၼာ၏ အခန္းက႑ ေမွးမွိန္လာကာ ဗိႆႏိုးကို အျမတ္ဆံုး ကိုးကြယ္လာၾက၏။ ရာမာယနက်မ္း ေပၚလာၿပီး ေနာက္၌မူ ဗိႆႏိုးသည္ လူ႕ေလာက အတြင္းသို႕ ဘုရား၀စင္ား အျဖစ္ အသြအင္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၀ကင္ာ ေလာကအက်ိဳးကို ေဆာလင္ာသည္အထိ ယံုၾကည္ၾက၏။

ဘုရား၀င္းစား အ၀တာရမ်ား ဗိႆႏိုး နတ္ဘုရား ၀င္းစားေသာ ဘုရား၀စင္ား=အ၀တာရ ၉ ဦးရွိ၏။ တစ္ဦးမွာ ရာမ ျဖစ္၏။ ေဂါတမဗုဒၶ ကိုလည္း န၀မ အ၀တာရ ဟု ဟိႏၵဴတို႕က ယူဆၾက၏။ ရံဖ္ရနံခါ ဗိႆႏိုး ဘုရားသည္ ငါးအျဖစ္၊ ၀က္အျဖစ္၊ လိပ္အျဖစ္၊ မႏုသီဟ=လူျေခသၤ့ အျဖစ္ျဖင့္ ၀စင္ားကာ ေလာကကို ကယ္တင္၏။ မဟာဘာရတက်မ္းတြင္ ကရ္ရစွနား အျဖစ္ ၀စင္ားၿပီးလွ်င္ အဇၨဳနႏွင့္ယုဓိဌိလ တို႕၏ စစ္ပြဲ၌ ေသြးရင္းသားရင္းခ်င္း သတ္ျဖ္ရတမည္ ျဖစ္၍ စစ္မတိုက္ခ်င္ေသာ အဇၨဳနကို ဗိႆႏိုး၀စင္ားေသာ ကရ္ရစွနား ဘုရားက စ္ရစထားေမာင္းေပးရင္း အတၲေအျခခံကာ စစ္တရားေဟာခဲ့၏။ ထိုတရား ေဒသနာေတာ္သည္ပင္ ဘဂ၀ဒ္ဂီတပိဋကတ္ေတာ္ အျဖစ္ျဖင့္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀တင္ို႕၏ ဦးထိပ္ထက္သို႕ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။

ေမျပာင္းလဲေသးေသာ တရား ေ၀ေဒခတ္မွ ေအျခခံခဲ့ေသာ ဘာသာေရး အယူအဆ အမ်ားအျပား ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေခတ္မွစ၍ ေယန႕ထိ ေမျပာင္းလဲေသးေသာ အယူအဆ တစ္ခုကား ရွိပါေသးသည္။ ယင္းမွာ ဇာတ္၀ါဒပင္ျဖစ္၏။ ဤ အမ်ိဳးဇာတ္ အနိမ့္အျမင့္ ခြဲျခားသည့္ ၀ါဒသည္ ျဗဟၼဏ=ဟိႏၵဴဘာသာမွတပါး တျခားမည္သည့္ ဘာသာတရားမွာမွ် မရွိေပ။ ဤဇာတ္ ခြဲျခားေရး၀ါဒမွာ ဟိႏၵဴဘာသာ၏ ထူျခားေသာ လကၡဏာတ္ရစပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ လူကို ျဗဟၼဏ၊ ခတၲိယ၊ ေ၀ႆ၊ သုဒၵ ဟု အမ်ိဳးဇာတ္ ေလးပါး ခြဲျခားထား၏။ ျဗဟၼဏ=ပုဏၰားမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာ၏ ခံတြင္းမွ ဖြား၍ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သည္ဟုဆို၏။ ခတိၲယ=မင္းမ်ိဳးသည္ လက္ေမာင္းမွ ဖြား၏။ ေ၀ႆ=ကုန္သည္ လယ္လုပ္မ်ိဳးသည္ ေပါမင္ွ ဖြား၏။ သုဒၵ=အမႈိက္သိမ္းသမား ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား ေစသာ လူဆင္းရဲမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာ၏ ေျခဖ၀ါးမွ ဖြားေသာေၾကာင့္ အနိမ့္ဆံုး အယုတ္ဆံုး ဇာတ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ဇာတ္ျမင့္သူက နိမ့္သူကို ႏွိမ္၏။ အထင္ေသး၏။ လူမႈဆက္ဆံေရး ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္။ ဇာတ္နိမ့္သူကို ျမင္ေတြ႕ေနရတာသည္ပင္ အမဂၤလာႀကီး ျဖစ္ေန၏။ သူေတာင္းစား မာတဂၤကို ျမရင္၍ ဒိဌမဂၤလိကာ အမဂၤလာ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေခါင္းေလွ်ာ္ပစ္၊ ေရခ်ိဳးပစ္ကာ မဂၤလာသစ္ တလင္ို္ရက၏။ ယခုေခတ္တြမင္ူ ဇာတ္ ၄ မ်ိဳး မေကတာ့ဘဲ အမ်ိဳးဇာတ္ေပါင္း ၂၀၀၀ခန္႕ ရွိေနၿပီဟု သိရသည္။ Outcasts, Untouchables ေခည့္ မထိေကာင္းေသာ ဇာတ္မဲ့မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ဤဇာတ္မဲ့တို႕ကို ဇာ္ရတွိ ဇာတ္ျမင့္တို႕က ေမတာ္တဆ ထိမိလွ်င္ ထိမိသူမွာ သနသြားသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။
Posted via BlogPost