"ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ၀ိပႆနာ" •••••••••••••••••••••

"ျပည့္တန္ဆာမႏွင့္ ၀ိပႆနာ" •••••••••••••••••••••••••••••••••

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇတ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို အရင္ေျပာျပေရအာင္ပါ။

ကာလေအနနဲ႔ေျပာရင္ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေနတဲ့ကာလပါ။ ျပည္က ေ၀သာလီျပည္မွာပါ။ အဲဒီကာလ အဲဒီေ၀သာလီ ျပည္မွာပဲ မ၀ိမလာလို႔ အမ္ရညတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အညစ္ေအၾကးေအၾကး ကင္းစသင္ူ၊ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္သူပါ။ ဒါက တစင္ားတဲ့ ရုဠီနာမည္ပါ။ တကယ့္အရွိ အႏြတၱအမည္မဟုတ္ပါဘူး။

၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ အလွဆံုးစာရင္း၀င ္တစ္ေယာက္ပါ။ သူရဲ႕ထူးျခားခ်ကေ္ကတာ့ ေအေမျဖစ္သူက ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူလည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိခရင္ဲ႕အလုပ္ကို ဆပ္လု္ရပပါတယ္။

ေ၀သာလီျပည္သားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း ”၀ိမလာ ၀ိမလာ” ဆိုျပီး ေရပန္းစားေနပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ဆီကို သူေဌးသူၾကြယ္ေတြေလာက္ပဲ သြားႏိုပင္ါတယ္။ က်န္တဲ့ သာမန္လူေတြေတာ့ မသြားႏိုပင္ါဘူး။ ၀ိမလာ ကိုယ္တိုကင္လည္း သူ႔ရဲ႕အလွ သူရဲ႕ေအာင္ျမင္ေ က်ာ္ၾကားမႈေအပၚ သိပ္ျပီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ဟာ ေ၀သာလီျပည္ထဲကို ဆြမ္းခံၾကြလာပါတယ္။ ၾကြလာရင္း ၀ိမလာရဲ႕ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၀ိမလာက အိမ္ထဲေကန အျပကင္ို ထြက္အၾကည့္နဲ႔ ဆံုသြားပါတယ္။ ၀ိမလာက အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ကို ျမလင္ုိက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳနင္က္ ရခင္ုန္သြားပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္လည္း ျဖစ္သြားပါသတဲ့။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိရင္ အဲဒီသူဆီက အခ်စ္ကိုလည္း ျပန္လိုခ်တင္ာ ဓမၼတာပါ။ ၀ိမလာဟာ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာ န္ဆီက အခ်စ္ကိုရဖို႔အတြက္ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရဲ႕ထူးျခားတဲ့အလွကို ေတြ႔လို္ရကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိတဲ့ အ၀တ္ေတြထဲက ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ အ၀တ္တစ္စံုကို ထုတ္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ တန္ဖိုးအၾကီးဆံုး လက္ေကာက္တုိ႔၊ ဆြဲၾကိဳးတို႔ကိုလည္း ၀တ္ဆင္ လိုက္ပါတယ္။ ေအကာင္းဆံုး နံ႔သာဆီေတြကိုလည္း လိ္မ္းလိုက္ပါတယ္။ အရင္ျပင္ေနက်ေန႔ေတြထက္ ပိုျပလင္ိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္လံုးေပၚ မွန္ေရွ႕ကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။ မွန္ထဲၾကည့္ျပီး သူရဲ႕အလွနဲ႔ သူရဲ႕ျပဆင္င္ျခယ ္သထားမႈေအပၚလည္း စိတ္ခ်သြားပါတယ္။

စိတ္တိုင္းက်ျပင္ျပီးျပီိဆိုမွ ေအဖာ္သီးျခားေမခၚေတာ့ဘဲ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာ္ရနွိရာေက်ာင္းိကု တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အရွမင္ဟာ ေမာဂၢလာန္ဆီေရာက္ေတာ့ ရွိခိုးဦးခ်လိုက္ပါတယ္။ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ကို အနီးကပ္ေတြ႔လိုကေ္ရတာ့ ရကင္ ပိုျပီးခုန္သြားျပန္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ကို သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ႏွုတ္ကဖြင့္ေျပာလုိ႔မ၇တဲ့အတြက္ အမူအယာေလးနဲ႕ ျပပါတယ္။ အရွမင္ဟာ ေမာဂၢလေန္ကတာ့ ၀ိမလာရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္က အလွကိုမွီျပီး အလွနဲ႕ဆြယ္ေနတဲ့ ၀ိမလာကို အလွရဲ႕ဆန္က်င့္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အသုဘတရားကို ေဟာပါတယ္။

"ႏွမ ၀ိမလာ သရင္ဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ စက္ဆု္ရပြံရွာဖြယ္ ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အပုပ္နံ႔ေတြနဲ႔လည္း နံေစာ္ေနတယ္။ သူတစ္ပါးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ သင့္ႏွမဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အခ်င္းခ်င္း တပ္မက္ေနတယ္"

အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္က ၀ိမလာရဲ႕ႏွလံုးသားထဲအထိ ေရာက္သြားေအာင္ ၀ိမလာေသဘာေပါက္သြားေအာင္ အသုဘတရားကို အက်ယ္ေဟာျပပါတယ္။ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္က ဂါထာေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ေဟာျပတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ပုဒ္ပဲ ေရးျပလိုက္ပါတယ္။

အတိတ္အတိတ္ဘ၀ေတြက ပါရမီပါလာခဲ့သူလည္းျဖစ္၊ ေဟာေနတဲ့သူကလည္း အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ျဖစ္ဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အသိမွန္ကို ရသြားပါတယ္။ တရားထူးေတာ့ မေရသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိမလာက ” အရွဘင္ုရား တပည့္ေတာ္မကို ရတနာသံုးပါးကို ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္တဲ့ ဥပါသိကာမအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။

၀ိမလာဟာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ ေဟာခဲ့တဲ့တရား၊ ေဟာလိုက္တဲ့တရားက ေခါင္းထဲက မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နဖူးေပၚ လက္တင္ျပီး စဥ္းစားပါတယ္။

” လူ႔ဘ၀ကို ရရွိဖို႕ရာလည္း သိပ္ျပီးခဲယဥ္းတယ္၊ အသ္ရကွင္ေနဖို႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္၊ တရားေတာ္ကို နားၾကားခြင့္ ရဖို႔လည္း ခဲယဥ္းတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳဖို႕လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ငါဟာ ရခဲတဲ့ခဲယဥ္းတဲံ တရားေလးပါးကို ေရနတယ္။ ရခဲျခင္းတရားေလးပါးကို ေရနခိုက္မွာ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေရစခ်တင္ဲ့ အရဟတၱဖိုလ္ကို ေရအာရင္ွာမွပဲ”

၀ိမလာဟာ အဲဒီလိုစဥ္းစားျပီး သူရဲ႔လုပ္ေနက် ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ကို ရပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႔ဆီလာေနက် ပုဂၢိဳလ္ေတြေကတာ့ ေတာေက္တခါက္ေခါက္နဲ႕ေပါ့။

၀ိမလာေကတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ” ငါ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနလို႔ေတာ့ အရဟတၱဖိုလ္က သူ႔အလုိလို ငါ့ဆီ ေရာက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ တရားအားထုတ္မွပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ငါ့မွာ ေလာကီအတြက္ ဘာမွငဲ့စရာမရွိေတာ့ ဘိကၡဴနီ၀တ္ျပီး တရားအားထုတ္တာက ေအကာင္းဆံုးပဲ” ဆိုျပီး ဘိကၡဳနီမ ၀တ္လိုက္ပါတယ္။ ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာသြားျပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ အရဟတၱဖိုလ္ ရသြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တကယ့္ကိေလသာအညစ္ေအၾကး ကင္းစသင္ူ ၀ိမလာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။

၀ိမလာဟာ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ဆီကို သြားတုန္းက ရာဂစိတ္နဲ႔ သြားခဲ့တာပါ။ သာမန္အားျဖင့္ေတြးရင္ ရာဂစိတ္ တဏွာစိတ္ကလည္းျပင္းထန္၊ လုပ္တဲ့အလုပ္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုမွ တရားထူး တရားျမ္ရတႏိုစင္ရာ ေအၾကာင္းမရွီပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ လူဟာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရုပ္ကို တည့္တည့္ ဥာဏ္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္ႏုိဖင္ို႔ပါပဲ။

ဥာဏ္နဲ႔တည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳနင္က္ လ္ရကွိရပ္တည္ေနတဲ့ ရပ္တည္ခ်္ရကဲ႕ အမွန္အမွားကို သိခြင့္ရသြားတတ္ပါတယ္။

လူဟာ ကုိယ့္ဘ၀ကိုယ္ အမွန္အတိုင္းသိသြားဖို႕ပဲ ေအရးၾကီးပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ဘယ္သူမွ အျပစ္မကင္းၾကပါဘူး။

အျပစ္ဆိုလို႔ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ ” မနက္ျဖန္ကို ျဖတ္သန္းေေနသာ စိတ္ကူးမ်ား” စာအုပ္ထဲက ပံု၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရပါတယ္။ အဲဒီပံု၀တၱဳေလးထ ဲကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလာက္ ျပန္ေျပာျပေရအာင္ပါ။

တစ္ခါတုန္းက ဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္ေတြအပါအ၀င္ လူတစ္စုဟာ ဂ်ီးဇက္ ( Jesus Christ) ဆီကို ျပည့္တန္ဆာမတစ္ဦးကို ေခၚလာၾကတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ ေမကာင္းတဲ့အက်င့္ကို ျပဳတဲ့အတြက္ အျပ္ရစွိတယ္ဆိုျပီး ဒီလူေတြက ေခၚလာၾကတာပါ။ ဂ်ီးဇက္ဆီကိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီဘာသာေရးပုဂၢိဳလ္ေတြက ျပည့္တန္ဆာမကို ေက်ာက္ခဲနဲ႕ ပစ္ေပါက္အျပစ္ေပးရမယ္လို႔ ေမာေရွ(MOSES) က အမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ေအၾကာင္း ဒီကိစၥမွာ သင္ေကာ ဘယ္လိုအမိန္႔ခ်မလဲ” လို႔ ဂ်ီးဇက္ကို ၀ိုင္းေမးၾကပါတယ္။

ဂ်ီးဇက္ဟာ သူတို႔ကို ေမာ့မၾကည္ဘဲ သူ႔လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေျမၾကီးေပၚမွာစာေရးေနပါတယ္တဲ့။ ဂ်ီးဇက္ဆီက ေအျဖစကားကို မရမခ်င္း ဒီလူေတြက ေမးေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဂ်ီးဇက္က သူတို႔ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီးေတာ့ ”သတင္ို႔အထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္ကင္းတယ္ဆို တဲ့သူဟာ ေရွးဦးစြာပဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ခဲနဲ႔ေပါက္လို႕” ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဂ်ီးဇက္စကားၾကားလိုက္ေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမကို ဘယ္သူမွ ခဲနဲံ႕ေမပါက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္ေနာက္ တစ္ေယာက္လိုက္ျပီး ထြက္သြားၾကလိုက္ တာ တစ္ေယာက္မွ မက်္ရနစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။

သူတို႔အားလံုးျပန္သြားမွ ဂ်ီးဇက္က ျပည့္တန္ဆာမကို ေနာက္ထပ္အျပစ္ေတြ ေမကာင္းမႈေတြ မလုပ္နဲ႔လို႔ ဆံုးမျပီး သြားလိုရာ သြားဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။

သူတစ္ပါးအျပစ္ေအၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း ဆရာနႏၵာသိန္းဇံေ ျပာျပတဲ့ ပံု၀တၱဳေလးကို သတိရျမဲပါ။ ဒီပံု၀တၱဳေလးက ဂ်ာနယ္မွာပါလာကတည္းက စြဲခဲ့တဲ့ပံု၀တၱဳေလးပါ။

ဟိုေတလာေလးကပဲ သတင္းတစ္ခုေရာက္လာပါတယ္။

"မ၀ိမလာတို႔လို အမ်ိဳးသမီးေတြကို အမွတ္-၁၈၊ နတ္ေမာက္လမ္းသြယ္(၁) ဗဟန္းမွာရွိတဲ့ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစ ီးဌာနမွ ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက ္ေပးထားတယ္တဲ့။ ဆြမ္းဒါနျပဳမယ္ဆ ိုရလင္ည္း တစ္ေန႔တာလံုးမွ ေလးေသာင္းပဲက်ပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္ႏိုရင္ာ အရုဏ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေန႕လယ္ဆြမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြဲေက်ြးရလင္ည္း ရပါတယ္တဲ့။

သူတို႔ေလးေတြဟာ တကယ့္ပထမအရြယ္ေလးေတြပါ။ ဒီပထမအရြယ္ေလးေတြမွာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းမွားေနတာဟာ သိတဲ့လူတိုင္းမွာတာ၀န္ ရွိပါတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳးေမတာ္ခဲ့သူဆိုတာ ရွိကိုမရွိပါဘူး။ ေအမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစ္မပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုးဇနီးမယားပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ခဲ့ၾကမွာပါ။

ေယာဆရာေတာ္ဘုရား မၾကာခေဏဟာသလို "ဘ၀ေတြေ၀းသြားလို႕ တစိမ္းေတြ" ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အားလံုးဟာ ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။ သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခဲ့ရင္ သူတို႔ရဲ႕ေက်းဇူးေလးေတြ ရွိခဲ့မွာပါ။ အဲဒီေက်းဇူးေလးေတြကို အာရံုျပဳျပီး ကိုယ္က သူတို႔ကို ကူညီလို႔ရတဲ့ ေအနအထားနဲ႕ ကူညီေပးဖို႔ပါ။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ ျဖစ္ခ်လင္ို႔ျဖစ္သြားရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ ေအၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနၾကမွာပါ။ ျပီးေတာ့ လူေတြရဲ႕ အၾကနင္ာကိုမေရတာ့ စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရလည္း သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ မတူဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ဖက္သားကို ၾကည့္တဲ့အခါ "မယံုတဲ့စိတ္၊ သံသယျဖစ္တဲ့စိတ္၊ နာၾကည္းတဲ့စိတ္၊ အလိုမက်တဲ့စိတ္ေ တြ"ကလည္း လႊမ္းမိုးေနမွာပါ။

စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ ဒ္ရဏာကို စိ္ိတ္ကို ေအျခခံျပီး ရႈရတဲ့ ၀ိပႆနာနဲ႔ ကုလိုက္တာဟာ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္မယ္လို႔ ထပင္ါတယ္။ ဒါက တရားေသဘာ ဓမၼရႈေထာင့္ေကျပာတာပါ။

ဌာနက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္နည္းေတြနဲ႔လည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာ က္ေပါ့ေလ။ တစ္ဖက္က ၀ိပႆနာေလးပါ တြဲသြားႏိုရင္င္ ေအကာင္းပါပဲ။

သတင္းၾကားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလိုက္တာေပ ါ့ေလ။ ဆြမ္းလည္းေက်ြးရင္းေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ တရားလည္း ေဟာခ်ခင္ဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရား အဓိကထား ေဟာခဲ့ခ်ပင္ါတယ္။ ထိုမင္ွတ္ မွတ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုမွ္ရတတယ္။ စၾကၤန္ၾကြတဲ့အခါ ဘယ္လို ၾကြရတယ္၊ အိ္ရပာထတဲ့အခါ ၊ မ်က္နွာသစ္တဲ့အခါ၊ ထမင္းစားတဲ့အခါ၊ ေအာက္ထစ္ဆံုး က်င္ၾကီးက်ငင္ယ္ စြန္တဲ့အခါ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဘယ္လိုမွ္ရတတယ္ဆိုတာ ေဟာျေပပးခဲ့ခ်င္ တာပါ။

ဒီလိုေအနအထားေရာက္ေနတဲ့သူတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုေအနအထားပဲေရာက္ေေနရာက္ေန စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ျပဳျပင္ယူရတဲ့အခါ ပိပႆနာနဲ႕ ျပဳျပင္ယူတာ ေအကာင္းဆံုးနဲ႔ အထိေရာက္ဆံုးပါ။ ၀ိပႆနာအားထု္ရတင္းနဲ႔ ဥာဏ္စဥ္ေလးေတြ ၀င္၀လင္ာပါ့လိမ္ ့မယ္။

အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း၀လင္ာဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရေက္ကလးရလာတာနဲ႔ ၀လင္ာမွာပါ။ ရုပ္နဲ႔ နာမ္ ခြဲျခားျပီး သိသြားတာ၊ ေအၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးကို ခြဲျခားသိသြားတာ၊ မျမဲတဲ့ေသဘာ ဆင္းရဲတဲ့ေသဘာ အစိုးမရတဲ့ေသဘာေတြကို ျမလင္ာတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဥာဏ္စဥ္ေတြ၀လင္ာတာနဲ႔ ကိုယ့္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ မွားသလား မွန္သလားဆိုတာပါ သိသြားမွာပါ။ ပါရမီပါခဲ့ရင္ ၀ိမလာတို႔လို တရားထူး တရားျမတ္ေတြေတာင္ ရသြားႏိုပင္ါတယ္။ ျပီးေတာ့ ငယ္တုန္းက တရားအားထု္ရတတာ ေအကာင္းဆံုးပါပဲ။ အသက္ၾကီးလာရင္ ရုပ္ကလဲ အုိ၊ နာမ္ကလဲ အုိလာျပီး တရားအားထု္ရတတာ ေမကာင္းေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က လူ႕ဘ၀ကို ပီပီျပင္ျပရင္ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ရခဲျခင္းေလးပါးကို ရထားတယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္လို္ရကင္ ဘ၀ရဲ႕အမွန္တရားကို အလင္းတစ္ခုေအနနဲ႔ သိခြင့္ရလိုက္ၾကမွာပါ။

ဒီေဆာင္းပါးကို မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ လကၤာေလးေတြနဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ၾကေရအာပင္ါ။

၁။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၊ ျဖစ္ဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ျဖစ္ခဲလွစြာ၊ လူဆိုတာ၊ ျဖစ္ကာေနၾကျပီ။

၂။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၊ ရွဖင္ို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ရွခင္ဲလွစြာ ၊ သက္ဆိုတာ၊ ရွကင္ာေနၾကျပီ။

၃။ တရားေတာ္ဟာ၊ နာဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

နာရခဲစြာ၊ တရားဟာ၊ ေတြ႕ကာေနၾကျပီ။

၄။ သာသနာဟာ၊ ေတြ႕ဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ေတြ႔ခဲလွစြာ၊ သာသနာ၊ ေတြ႔ကာေနၾကျပီ။

ေအၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆံုဖို႔ရာ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။

ဆံုးခဲလွစြာ၊ ေၾကာင္းေလးျဖာ၊ ဆံုကာေနၾကျပီ။

က်မ္းကိုး ေထရီအဠကာ၊ ၀ိမလာေထရီ၀တၱဳ

Future Light မဂၢဇင္း ေေဖဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၅။

စာေရးသူ -ေရဝႏြယ္ (အင္းမ)


Posted via BlogPost