ပဗၺာဇနီယ ကမၼဝါစာ၊

“မွန္ပါ ဒြန္ကမၼဝါေအျဖကို ဦးေကသရကိုယ္ေတာ္ ႏွစ္သက္လိမ့္မယ္ထပင္ါတယ္၊ သို႔ေသာ္ သူ႔ေအမးက တစ္ပုဒ္က်န္ေနပါေသးတယ္ ဘုရား”

“ဆိုစမ္းပါဦး ဘာေအမးမ်ား က်န္ေနတာတံုး”

“ယခုအခါ ရြာတြင္း ၿမိဳ႕တြင္း ပရိ္ရတြတ္ၾကတဲ့အခါ ပရိ္ရတြတ္ၿပီး အခ်ိဳ႕က ပဗၺာဇနီယ ကမၼဝါစာ၊ အခ်ိဳ႕က အႏၲရာယ္ကင္း ကမၼဝါစာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ၾကပါတယ္တဲ့၊ ဒီလို ကမၼဝါစာရြတ္ ဖတ္ၾကရာမွာ အခ်ိဳ႕ကိုယ္ေတာ္မ်ားက ကမၼဝါစာ မကိုဘင္ဲ တပင္်ဥ္ေခြလ်က္ႏွင့္ ႏႈတ္တက္အာဂံု ရြတ္ဆိုေတာ္ မူတတ္ၾကပါသတဲ့၊ အဲဒီလို ရြတ္တာဟာ အပ္, မအပ္ သိလိုပါသတဲ့ဘုရား”

“ပဗၺာဇနီယ ကမၼဝါစာဆိုတာ အမွန္ေတာ့ သံဃာဒိသိသ္ ေတရသမသိကၡာပုဒ္ကလာတဲ့ ကမၼဝါစာျဖစ္တယ္ကြယ့္”

“ေတရသမ သိကၡာပုဒ္ကလာပံု အမိန္႔ရွိပါဦး ဘုရား”

“ေတရသမ သိကၡပုဒ္ဆိုတာ သံဃာဒိသသ္ (၁၃)ခုေျမာက္ ကုလဒူသက သိကၡာပုဒ္ကိုကို ဆိုလိုတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္က အႆဇိရဟန္း၊ ပုနဗၺသုကရဟန္းတို႔ဟာ ကီဋာဂီရိအရပ္မွာ ေက်ာင္းထိုဆင္ရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကသတဲ့”

ဆဗၺဂၢီတို႔ေအၾကာင္း

“သာသနာေတာ္ ေလာကမွာ ေမကာင္းတဲ့ဘက္က နာမည္ႀကီးတဲ့ ဆဗၺဂၢီရဟန္းဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့၊ ဆဗၺဂီဆုိတာ ေျခာက္ေယာက္အစုရွိလို႔ (ဆ-ဝဂၢီ) ေခၚရာက ဝ-ကို ဗ-ျပဳၿပီး၊ ဆဗၺဂၢီျဖစ္လာတာတဲ့၊ ရဟန္းဆိုး ၆-ေယာက္ဆိုတာက (၁) အႆဇိ (၂) ပုနဗၺသုက (၃) ပ႑ဳက (၄) ေလာဟိတက (၅) ေမတၱိယ (၆) ဘူဇမကတို႔ျဖစ္ၾကတယ္၊ သူတို႔ေျခာက္ေယာက္ေအၾကာင္း ပါရာဇိကဏ္ အ႒ကထာ၊ ဒု ၁၉၉-မွာ ဖြင့္ပံုကို ေျပာျပဦးမယ္”

“မိန္႔ေတာ္မူပါဘုရား”

“သာဝတၳိျပည္မွာ သူငယ္ခ်င္းေျခာက္ေယာက္ ရွိၾကသတဲ့၊ သူတို႔ဟာ သူမ်ားနညး္တူ လုပ္ကိုင္ စားေသာ္ရကမွာ ပ်င္းရိတဲ့အတြက္ အဂၢသာဝကႏွစ္ပါးထံမွာ ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကသတဲ့၊ ရဟန္းျဖစ္ၿပီး ငါးဝါရသည္အထိ ဆရာ့ထံမွာ စာေပသင္ၾကားၾကၿပီး ဒီလို တိုပင္င္ၾကသတဲ့ကြယ္”

“ဘယ္လိုတိုပင္င္ၾကပါသလဲ ဘုရား”

“ဇနပုဒ္ဆိုတာ တစ္ခါတ္ရစံ အစားေအသာက္ ေပါမ်ားၿပီး တစ္ခါတ္ရစံ ငတ္မြတ္တတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ေျခာက္ေယာက္ဟာ တစ္ေနရာတည္းမွာ ေမနၾကဘဲ ႏွစ္ပါးတြဲ သံုးဌာနခြဲၿပီး ေနၾကရလွ်င္ ေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ တိုပင္င္ၾကသတဲ့၊ ဒီလိုတိုပင္င္ၾေကတာ့ အားလံုးကပဲ ဟုတ္တယ္ . . . ဒီလို ခြဲေနၾကတာ ေကာင္းတယ္၊ တစ္ဦးမွာ အကူအညီလိုလွ်င္ တစ္ဦးက ကူညီႏိုတင္ယ္လို႔ ေသဘာတူၾကၿပီး၊ ပ႑ဳကႏွင့္ ေလာဟိတကတို႔က သာဝတၳိၿမိဳ႕အတြင္း ေနရာေကာင္းရွာၿပီး ေနၾကရမယ္၊ သာဝတိၳျပည္ဆိုတာ ၇၅-သိန္းေသာ အမ်ိဳးမ်ား ေနရာဌာနျဖစ္တယ္၊ ရြာေပါင္းရွစ္ေထာင္ အၿခံအရံရွိၿပီး ယူဇနာသံုးရာစီ က်ယ္ဝန္းတဲ့ ကာသိတိုင္း၊ ေကာသလတိုင္းတို႔ရဲ႕ အခြန္အတုတ္ဝရင္ာ ဌာနႀကီးျဖစ္တယ္၊ ဒီဌာနႀကီးအတြင္း အၿမဲ ေနထိုင္ၾကၿပီး ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း လူတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ အုန္းစတဲ့ အသီးပင္ေတြ၊ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ပန္းပင္ေတြကို စိုက္၊ လာလာသမွ် အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေပးကမ္း သိမ္းသြင္းၾကရမယ္၊ အမ်ိဳးသားငယ္မ်ားကို ရွရင္ဟန္း ျပဳေပးၿပီး ပရိသတ္မ်ားေအာင္ လုပ္ၾကရမယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

ေမတၱယ၊ ဘူ ဇမက တို႔ကိုလည္း “ငါ့ရွတင္ို႔ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ဆိုတာ လူေပါင္း (၁၈)ကုေဋတို႔ ေနထိုရင္ာျဖစ္တယ္၊ ရြာေပါင္း ရွစ္ေသာင္း အၿခံအရံရွိတယ္၊ အဂၤတိုင္း၊ မဂဓတိုင္းတို႔ရဲ႕ အခြန္ဆက္သြင္းရာ ဌာနႀကီးျဖစ္တယ္၊ အဲဒီ ရာဇၿဂိဳဟ္မွာ ငါ့ရွတင္ို႔ အၿမဲ ေနထိုက္ၾကၿပီး ႀကီးပြားေအာင္ လုပ္ၾကရမယ္” လို႔ ဆိုၾကတယ္။

အႆဇိႏွင့္ ပုနဗၺသုကတို႔ကိုလည္း ငါ့ရွတင္ို႔က ကီဋာဂီရိဇနပုဒ္မွာ အၿမဲေနထိုက္ၾကရမယ္၊ ကီဋာဂီရိဆိုတာ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေကာက္သံုးသီး စားရလို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ် ငတ္မြတ္တဲ့ေဘးႀကီး မဆိုက္ေရာက္ဘူး၊ အဲဒီမွာေနၿပီး ႀကီးပြားေအာင္ လုပ္ၾကရမယ္လို႔ ဆိုၾကသတဲ့။

ဆဗၺဂၢီတို႔ဟာ ဆိုၾကတဲ့အတိုင္း ေနထိုင္ျပဳလုပ္ၾကတဲ့အတြက္ တစ္သင္းတစ္သင္းမွာ ရဟန္းအၿခံအရံ ငါးရာစီရွိၾကလို႔ အားလံုး ဆဗၺဂီအၿခံအရံေပါင္း (၁၅၀၀)ရွိသတဲ့ကြယ္၊ ဒီ ဆဗၺဂၢီသံုးတြဲမွာ ပ႑ဳကႏွင့္ ေလာဟိတကတို႔ အတြဲက သီလရွိၾကတယ္၊ ပညတ္ၿပီးတဲ့ သိကၡာပုဒ္တို႔ကို လြန္က်ဴးၿပီး မက်င့္ၾကဘူး၊ သိကၡာပုဒ္အသစ္ ျဖစ္ေပၚေအာသင္ာ ျပဳမူတတ္ၾကသတဲ့။

ကီဋာဂီရိမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ အႆဇိႏွင့္ ပုနဗၺသုကတို႔ အတြဲေကတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဝါဒအတိုင္း သစ္ပင္, ပန္းပမင္်ား စိုက္ၿပီး အမ်ိဳးသား,အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို သစ္သီးေပးျခင္း ပန္းေပးျခင္းတို႔ျဖင့္ ျဖားေယာင္း သိမ္းသြင္းၾကတယ္၊ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ တစ္ခြက္တည္း စားၾကတယ္၊ တစ္ခြက္တည္း ေသာက္ၾကတယ္၊ တစ္ေနရာတည္းအိပ္ၾကတယ္၊ တစ္ေနရာတည္း ထိုက္ၾကတယ္၊ ညအစာလည္း စားၾကတယ္၊ အရက္လည္း ေသာက္ၾကတယ္၊ ပန္းန႔ံသာကိုလည္း ေဆာင္ၾကတယ္၊ အတူတူ က,ၾကတယ္၊ အတူတူ သီခ်င္းဆိုၾကတယ္၊ အတူတူ တီးမႈတ္ၾကတယ္၊ အတူတူ က်ားထိုးၾကတယ္၊ ဖဲကစားၾကတယ္၊ ကစားမ်ိဳးစံု ကစားၾကတယ္၊ လက္ပန္းလည္း လံုးၾကတယ္၊ လက္ေဝွ႕လည္း ထိုးၾကတယ္၊ ကပြဲရဲ႕အလယ္ ဒုကုဋ္သကၤန္းႀကီးကို ျဖန္႔ခင္းၿပီး ေကခ်သည္မမ်ား သကၤန္းေပၚ အကခိုင္းၾကတယ္၊ ေကခ်သည္မမ်ား ကၿပီးလွ်င္ ေကာင္းစြ - ေကာင္းစြ ငါ့ႏွမလုိ႔ ဆလံေပးၿပီး ေကာင္းခ်ီးျပဳၾကတယ္၊ ဒကာ,ဒကာေမတြရဲ႕ အႀကိဳက္ လိုက္ေလ်ာၾကတဲ့အတြက္ ဒကာ,ဒကာေမတြက တို႔ဘုန္းဘုန္း တို႔ဘုန္းဘုန္း ႏွင့္ အလြေန္သဘာက်ေနၾကတယ္။

တ္ရစက္ေတာ့ ေတာအရပ္ ဝါဆိုၿပီး ဘုရားဖူးရန္ ၾကြလာတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ကီဋာဂီရိ ဇနပုဒ္အတြင္း ဆြမ္းခံဝလင္ာသတဲ့၊ ေတာရကို္ယ္ေတာ္ဟာ ေသခိယက်င့္ဝတ္ႏွင့္အညီ သကၤန္းကို႐ံု မ်က္လႊာခ်ၿပီး ၾကြလာတယ္၊ ဒါကို ဒကာ ဒကာေမတြက မၾကည္ညိဳတတ္ၾကဘူး၊ ၾကည့္ၾကစမ္းပါဦး၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ႏွယ္ ထံုထိုင္းထိုင္းႀကီး၊ မ်က္ေမွာင္ႀကီးက ကုပ္လို႔၊ ဘယ္သူ႔မ်ား အမ်က္ထြက္ေနပါလိမ့္၊ တို႔ကိ္ုယ္ေတာ္ေတြႏွင့္ေတာ့ ကြာပါရဲ႕လို႔ ကဲ့ရဲ႕ၾကၿပီး ဘယ္သမွ် ဆြမ္း ေမလာင္းၾကဘူးတဲ့၊ ေမကာင္းတာကို ေအကာင္း၊ ေကာင္းတာကို ေမကာင္းရယ္လို႔ အျမင္ေဖာက္ျပန္တာကိုး၊ သဒၶါတရား ပ်က္တယ္လို႔ ေခၚတာေပါ့၊ ဒါယကာတို႔ရဲ႕ သဒၶါတရား ပ်က္ျပားေအာင္ ဖ်က္ဆီးတာကိုေတာ့ ကုလဒူသကလို႔ ေခၚတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီသကိၡာပုဒ္ကို ကုလဒူသကသိကၡာပုဒ္လို႔ ေခၚတာေပါ့။

တ္ရစြာလံုး လူအမ်ားစုက သဒၶါတရားပ်က္ေပမယ့္ သဒၶါတရားမပ်က္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း တစ္ေယာက္တစ္ေေလတာ့ ရွိတတ္ေသးတာပဲေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားက ေမကာင္းလွ်င္ ေကာင္းတဲ့အနည္းစုက ကုပ္ေနၾကရတာဟာ ဓမၼတာပဲေပါ့ကြယ္၊ အမွန္တကယ္ သီေလစာင့္ထိန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေအပၚအမ်ားစုက ဆြမ္းတစ္ေယာက္မွ် ေလာင္းလွဴၾကတာ မျမင္ေတာ့ အမွန္တရားသိတဲ့ ဒကာတစ္ဦးက ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဆြမ္းမ်ားရပါရဲ႕လား ဘုရား လို႔ ေမးတယ္၊ ရဟန္းေတာ္က မေရသးပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဒကာက အိမ္ကိုပင့္သြားၿပီး ဆြမ္းကပ္တယ္၊ ဆြမ္းကပ္ၿပီး “အရွဘင္ုရား - ဘယ္အရပ္ ၾကြမွာလဲ” လို႔ ေမးတယ္၊ ဘုရားဖူးရန္ သာဝတၳိျပည္ကို သြားမယ္လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဒကာက “အရွဘင္ုရား . . . ဘုရားရွထင္ံ ၾကြမွာျဖစ္လွ်င္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ စကားျဖင့္ ဘုရားရွအင္ား ေလွ်ာက္ထားေစခ်ပင္ါတယ္၊ တပည့္ေတာ္မ်ားရဲ႕ ကီဋာဂီရိေက်ာင္းတိုက္ႀကီးဟာ ပ်က္စီးေနပါၿပီ၊ အႆဇိ၊ ပုနဗၺသုက ရဟန္းယုတ္တို႔ဟာ ေမကာင္းေသာ အက်င့္ဆိုးျဖင့္ ဒါယကာတို႔ရဲ႕ စစ္မွန္ေသာ သဒၶါတရားကို ဖ်က္ဆီးေနၾကပါတယ္၊ ရဟန္းယုတ္မ်ား ဖ်က္ဆီးပံု အလံုးစံုကို ဘုရားရွအင္ား ေလွ်ာက္ထားေပးေတာ္မူပါ” လို႔ ေလွ်ာက္လိုက္သတဲ့။

ရဟန္းေတာ္လည္း ဒါယကာရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ဝန္ခံၿပီး ဘုရားရွကင္ို ေလွ်ာက္ထားတယ္၊ ဒီအခါ ဘုရားရွကင္ ရဟန္းသံဃာကို စည္းေဝးေစၿပီး ဟုတ္, မဟုတ္ စစ္ေမးေတာ့ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း သိေတာ္မူတယ္၊ ဒီေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕ ဆရာရင္း ရွသင္ာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္တို႔ကို ကီဋာဂီရိမွာ ေနၾကတဲ့ သတင္ုိ႔ရဲ႕ တပည့္ဆိုးေတြကို ႏွထင္ုတ္ၾကလို႔ ေစခိုင္းေတာ္မူတယ္၊ တပည့္ေတြက တပည့္ဆိုးေတြျဖစ္လို႔ ရဟန္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ သြားေရာက္ ႏွထင္ုတ္ၾကရတယ္၊ အဲဒီ ရဟန္းဆိုးမ်ားကို ႏွထင္ုတ္တဲ့ကံကို ပဗၺာဇနီယကံလို႔ ေခၚတယ္၊ ပဗၺာဇနီယ ကမၼဝါစာဆိုတာ အဲဒီ ရဟန္းဆိုးမ်ားကို ႏွထင္ုတ္တဲ့ ကမၼဝါစာပဲ။

ကမၼဝါစာဆိုတာ ဘုရားရွရင္ဲ႕ ပညတ္ေတာ္ျဖစ္တယ္၊ ဘုရားရွရင္ဲ႕ ပညတ္ေတာ္ကို ေလးစားေသာ အားျဖင့္ ကမၼဝါဖတ္တဲ့အခါ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ဖတ္ၾကရတယ္၊ ဒီေနရာမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုတင္ယ္ဆိုတာ သူတစ္ပါးကို ေအလးအျမတ္ျပဳတာျဖစ္တယ္၊ ဘုရား ရွိခိုးမယ္, ဆရာသမား လူႀကီးမိဘတို႔ကို ရွိခိုးမယ္ဆိုလွ်င္ ေလးစားေသာအားျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ရွိခိုးၾကရတယ္၊ ေထရာပဒါန ပဠိေတာ္ ၁၄၃-မွာ ရံသိသညကေမထရ္ ေအလာင္းေတာ္ဟာ ေရာင္ျခည္ေတာ္တို႔ျဖင့္ တင့္တယ္ေတာ္မူတဲ့ ဝိပႆီဘုရားရွကင္ို ရွိခိုးတဲ့အခါ -

ရံသ်ာစိတၱ၊ ပသာေဒတြာ၊ ဝိပႆိႆ ေမဟသိေနာ။ ပဂၢယွ အဥၥလိ ံ ဝႏိၵ ံ၊ သိရသာ ဥကၠဳဋီ အဟံ။

လို႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ရွိခိုးတဲ့ေအၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကမၼဝါစာ ဖတ္တဲ့အခါ ေအလးအျမတ္ထားၿပီး ကမၼဝါစာကို ဖတ္သင့္တယ္၊ တပင္်ဥ္ေခြတယ္ ဆိုတာေကတာ့ မိမိကိုယ္ကို ေအလးအျမတ္ထားတာျဖစ္တယ္၊ ဆြမ္းစားတဲ့အခါ တရားထိုတင္ဲ့အခါ အပူေဇာ္ခံယူတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ တပင္်ဥ္ေခြၿပီး ထိုသင္င့္တယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း တပင္်ဥ္ေခြထိုင္ၿပီး ကမၼဝါစာဖတ္လို႔ ကံပ်က္တယ္လို႔ေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ကံေဆာတင္ယ္ဆိုတာ ဉ တၱိသမၸတိၱ၊ အႏုႆာဝနသမၸတၱိ ျပည့္စံုမွ ကံေအာတင္ဲ့အတြက္ ဉ တ္, ကမၼဝါစာ အဖတ္အရြတ္ လြဲမွား သြားလွ်င္ ကံပ်က္တတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကံေဆာတင္ဲ့အခါ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျဖစ္ေအာင္ ကမၼဝါစာရြက္ ၾကည့္ၿပီး ရြတ္ဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္တယ္၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရြတ္ဖတ္ႏိုစင္ြမ္းရွိလွ်င္ ကမၼဝါစာရြက္ မၾကည့္ဘဲ ရြတ္ဖတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကံပ်က္တယ္လို႔ ေမတြ႔ဘူးေသးပါဘူး။

“မွန္ပါ ဒီေလာက္သိရလွ်င္ ဝမ္းသာလွပါၿပီ ဘုရား”

“ေအးကြယ္ အမ်ားသိသင့္တဲ့အတြက္ ဒီေအမးကို အက်ယ္တဝင့္ ေျပာဆိုေသာ္လည္း ဦးေကသရ ေမးတာက တကယ္ ကံေဆာတင္ာကို ေမးတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ၿမိဳ႕တြင္းရြာတြင္း ပရိ္ရတြ္ရတင္ ေတစၦ,သရဲ ေမာင္းထုတ္တဲ့ကမၼဝါစာကို ေမးျခင္းမွ်ျဖစ္တယ္၊ ေတစၦသရဲ ေမာင္းထုတ္တာက ကံေဆာတင္ာမဟုတ္လို႔ ကံေအာတင္ာ ေမအာတင္ာႏွင့္ မသက္ဆိုပင္ါဘူး၊ ကမၼဝါစာဖတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သီလ ရွိ,မရွိ၊ တန္ခိုး အာႏုေဘာ္ ရွိ,မရွိႏွင့္သာ သက္ဆိုတင္ယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သီလရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ တန္ခိုးအာႏုေဘာ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳ္ရလဲ႕ ကမၼဝါစာ ရြတ္ဖတ္မႈေၾကာင့္ ေတစၦသရဲမ်ား ထြက္ခြားသြားလိမ့္မယ္၊ ကမၼဝါစာရြတ္ဖတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က သီလ မရွိခဲ့လွ်င္ တန္ခိုး အာႏုေဘာ္ မရွိခဲ့လွ်င္ ေတစၦ,သရဲက ေအရးလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး လို႔ ေျဖဆိုလိုက္ပါတယ္ကြယ္။

“သာဓု - သာဓု - သာဓု ”

***ဆ္ရကန္*** ေယန႔ဗုဒၶဝါဒဆိုရင္ာ ေအမးေအျဖမ်ား - အမွတ္စဥ္(၁၂၉) - ပဗၺဇနီယကမၼဝါႏွင့္ သံဃာေအရအတြက္

***ေကာက္ႏုတ္ခ်က္*** ႏိုငင္ံေတာ္ ၾသဝါဒါစရိယ၊ ျမန္မာစာၾသဝါဒါစရိယ အဂၢမဟာသဒၶေမဇာတိကဓဇ ဘဒၵႏၲေဒဝိႏၵာဓိပတိ (ထီးခ်ိဳင့္ၿမိဳ႕ -တည္ေတာဆရာေတာ္ႀကီး) ေယန႔ဗုဒၶဝါဒဆိုရင္ာ ေအမးေအျဖမ်ား အတြဲ(၄) (စာမ်က္ႏွာ -၅၁~၅၅) မွ ေကာက္ႏုတ္ပူေဇာ္ပါသည္။

ဤ ေအမး-ေအျဖ အား ကိုယ္တိုင္ျပန္လည္ေရးသား၍ ထီးခ်ိဳင့္ၿမိဳ႕ - တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ႏွင့္ တကြ ဆရာ- အရွင္ေတဇာနႏၵ(Tay Ling) တို႔အား ျပန္လည္ေက်းဇူးျပဳပူေဇာ္အပ္ပါသည္။

(ကပိၸယ-ေမာရင္ဲ)


ေယန႔ဗုဒၶဝါဒဆိုရင္ာ ေအမးေအျဖမ်ား -အမွတ္စဥ္(၁၂၈) - ပဗၺာဇနီယ ကမၼဝါစာ By Ye Win Tun
Posted via BlogPost