*****ကုကၠဳစၥေအၾကာင္း*****
****************************** *****************
ေနာတင္တစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္းေသဘာသည္ “ကုကၠဳစၥ”တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ကုကၠဳစၥကား၊ ေနာတင္စ္ဖန္၊ ပူပန္ထန္ျပင္း”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့-ဤကုကၠဳစၥ၏ ေနာတင္ရမူသည္ အကုသိုလ္ျပဳျပီးမွ “ျပဳမိတာ မွားေလစြ”ဟုလည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ မျပဳခဲ့မိ၍ “မျပဳမိတာ မွားေလစြ”ဟု လည္းေကာင္း ေနာတင္ရျခင္း ၂-မ်ိဳးရွိ၏။
ေနာတင္ရပံု
“ဒု-သ-န-ေသာ”ဟု အမ်ားေျပာၾေကသာ သူေ႒းသားေလးေယာက ္သည္ လူ႔ဘ၀၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ရာ ပစၥည္းအလံုးေအလာက္ ရွိၾကပါလ်က္ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ျပဳရမည့္အစား မိစၦာစာရ ကာမမူ အကုသိုလ္ကိုသာ ျပဳမွားခဲ့ၾေကလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “ေလာဟကုမၻီ” သံရည္ပူငရဲ၌က်ကာ အႏွစ္ ၆-ေသာင္းၾကာမွ ေပၚလာ၍
“ငါတုိ႔သည္ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားေသာ လူ႔ဘ၀တုန္းက မွီခိုအားထား ကိုးစားေလာက္ေသာ ကုသိုလ္မ်ားကို မျပဳမိဘဲ မွားယြင္းစြာ အသက္ေမြးခဲ့ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာလိုေသာ စကားမ်ားကို စံုလစင္ြာ ေမျပာႏုိဘင္ဲ“ဒု”ဟူေသာ အသံနက္ၾကီးကို ဟစ္ေအာ္ကာ ျမဳပ္သြားရွာေလ၏။ ဤသူ၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ မျပဳမိခဲ့၍ ေနာတင္ေရသာ ကုကၠဳစၥျဖစ္သည္။
အျခားတစ္ေယာက္ကလည္း “ငါတုိ႔၏ ငရဲခံေနေရသာ ဒုကၡသည္ ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူ႔ဘ၀တုန္းက ေမကာင္းမူကို ငါတုိ႔ ျပဳခဲ့ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာလိုရင္း စကားဆံုးေအာင္ မဟႏုိဘင္ဲ “န”ဟု အသံနက္ၾကီးျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ကာ ျမဳပ္သြားရွာေလသည္။ ဤသူကား အကုသိုလ္ကို ျပဳမိခဲ့၍ ေနာတင္ရသည္။
ဤကဲ့သို႔ ေနာတင္ရမူ၊ ေနာက္တစ္ဖန္ ပူပန္မူသည္ “ဒုု-သ-န-ေသာ”တုိ႔ ကဲ့သို႔ ေနာက္ဘ၀က်မွသာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါ။ ယခုဘ၀မွာလည္း ထုိသို႔ ပူပန္တတ္ၾကပါသည္။ အလြန္အမင္း ပူပန္လာေသာအခါ စိတ္ထဲတြသင္ာမက ေခြ်းက်လာေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ပါ ပူပန္လာတတ္သည္။
ေနာတင္ မရသင့္ပံု
အကုသိုလ္ကိုျပဳျပီးမွ ေနာတင္တစ္ဖန္ ပူပန္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျပဳျပီး အကုသိုလ္ ကင္းေပ်ာက္သြားမည္ မဟုတ္။ ကုကၠဳစၥအကုသိုလ္ အသစ္ပင္ တုိးလာပါေသး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာတင္တစ္ဖန္ ပူပေန္မနဘဲ ျပဳျပီးသမွ် အကုသိုလ္မ်ား ေနာအင္ခါ အက်ိဳးေပးခြင့္ မေရအာင္ ထုိအကုသိုလ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစရန္ သတိထား၍ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္။ ထုိကဲ့သို႔ လြန္ျပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ိွဳး “ငါ့မွာ ေနာအင္ခါမျဖစ္ေစရ”ဟု စိတ္ပါလက္ပါ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ေစာစင္ည္းသူအတြက္မွာ ျပဳျပီး အကုသိုလ္(သိပ္မၾကီးက်ယ္လွ်င္) အက်ိဳးေမပးဘဲ ေပပ်ာက္သြားတတ္ေၾကာင္းကို (မဟာ၀ဂၢသံယုတ္)၌ ေဟာေတာ္မူသည္။
အခ်ိ္ရနွိခိုက္ လံု႔လစိုက္
င္ရယြယ္စဥ္အခါသည္ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ ကုသိုလ္ ဤ ၃-မ်ိဳးကို မိမိဉာ္ရဏွိေသလာက္၊ လိုခ်ေသင္လာက္ ရွာရမည့္အခါ၊ ရွာဖုိ႔ရန္ အခြင့္အလမ္းသာေသာအခါ ျဖစ္၏။ “မိုးကုန္မွ ထြန္ခ်”လွ်င္ အက်ိဳးရ နည္းရုံသာမက လံုးလံုးမရဘဲ ရွိတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သတိေရသာ္လည္း “ကုသုိလ္ကိုမျပဳမိတာ မွားေပါ့”ဟု ေနာတင္မျဖစ္ေစသင့္။ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သတိရျခင္းသည္ လံုးလံုး သတိမရၾကသူမ်ားစြာေသာ လူတုိ႔ထက္ အပံုၾကီးသာပါေသး သည္။
တမၺဒါ႒ိကမည္ေသာ အဘုိးၾကီးသည္ အရြယ္ေကာင္းတုန္းက ေသဒဏ္က်သူမ်ားကို သတ္ျဖေ္ရတသာအလုပ္ျဖင့္ ဘုရင့္အမူကို ထမ္းလာခဲ့၏။ ေကာင္းစြာ မသတ္ႏုိင္ေသာ အဘိုးၾကီး အရြယ္ေရာက္မွ သူသ္ရတာထူးက ထြက္၏။ ေသခါနီးဆဲဆဲမွာ အရွသင္ာရိပုတၱရာႏွင့္ေတြ႕၍ တရားနာရာတြင္ သူလုပ္ခဲ့ေသာ အျပစ္ႏွင့္ ယခုတရားသည္ အလြန္ကြာျခား၍ ေေနသာေၾကာင့္ တရားေတာ္၌ စိတ္မ၀စင္ားနုိင္ဘဲ ရွိေလသည္။
ထိုအခါ အရွသင္ာရိပုတၱရာက သိေတာ္မူ၍ “ဒါယကာ အသသင္တ္ခ်လင္ုိ႔ သတ္တာလား၊ အသက္ေမြးမူအတြက္ မလႊဲသာ၍ ရွဘင္ုရကင္ ခုိင္းလုိ႔ သ္ရတတာလား”ဟု ေမးေတာ္မူေလရာ “တပည့္ေတာ္ သတ္ခ်လင္ုိ႔ မဟုတ္ပါ၊ ရွဘင္ုရကင္ ခိုင္းလုိ႔ သ္ရတပါေၾကာင္း”ဟု ေလွ်ာက္ေလလွ်င္ “သည္လုိဆုိလွ်င္ အျပ္ရစွိေသးသလား”ဟု ပရိယာယ္ျဖင့္ ေမးေတာ္မူျပီး ေနာက္ဆက္လက္၍ တရားေဟာေတာ္မူေသာအခါ “ငါ့မွာ အျပ္ရစွိပံု မရဘူး”ဟု စိတ္သက္သာျပီးလွ်င္ တရားကို စိတ္စိုက္နာရင္း “စူေဠသာတာပန္ (ေသာတာပန္အငယ္=ေ သာတာပန္အတု)” ျဖစ္ကာ မၾကာခင္ စုေတ၍ နတ္ျပည္သို႔ ေရာေ္ရကလသည္။ (ဤ၀တၳဳ၌ ရွဘင္ုရကင္ ခုိင္း၍ သေ္ရတသာ္လည္း ခုိင္းသူေရာ သတ္သူပါ အျပ္ရစွိ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္သက္သာရာေရအာင္ ပရိယာယ္ျဖင့္ ေမးေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။)
မွတ္ခ်က္။ ။ထုိအဘိုးၾကီး၌ ပါဏာတိပါတ အျပစ္ေတြ မ်ားစြာရွိေနသည္ကား မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအျပစ္ေတြအတြက္ ကုကၠဳစၥ မျဖစ္ေအာင္ ပရိယာယ္ေဆာင္၍ ေမးေတာ္မူလုိ္ရကာ ကုကၠဳစၥ ျငိမ္းေအးသြားေလသည္။ ကုကၠဳစၥ ျငိမ္းေအးျပီးမွ တရား၌ စိတ္စိုက္ေသာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာေ္ရကလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မည္သူမဆုိ ျပဳခဲ့ျပီးေသာာ အကုသိုလ္အတြက္လည္း မပူပ္ရန။ ကုသိုလ္ကို မျပဳခဲ့ေရသး၍လည္း ေနာတင္မျဖစ္ၾေကစဘဲ ျပခဲ့ေသာနည္းျဖင့္ အကုသိုလ္ အသစ္မျဖစ္ေအာသင္ာ ၾကိဳးစားလ်က္ သတိေရသာ အရြယ္ကစ၍ ကုသိုလ္ကို အားထုတ္သင့္ၾေကပသည္။
အရွဇင္နကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျေပပးပါသည္။ —
Posted via BlogPost
No comments:
Post a Comment